به گزارش پایگاه تخصصی مسجد به نقل از شبستان؛ سه شنبه گذشته، انتشار خبری از سوی دبیرخانه جایزه ادبی شهید «حبیب غنی پور»، کام ادبیات ایران را تلخ کرد.
اعضای شورای نویسندگان مسجد جوادالائمه (ع) که همگی شاگردان مرحوم «امیرحسین فردی» هستند و از دهه ۶۰ برگزاری جلسات داستان نویسی را از روی پشت بام مسجد آغاز کرده و تا امروز این سنگر ادبی و فرهنگی را حفظ کرده اند، در پایان برگزاری بیست و دومین دوره جایزه ادبی «شهید حبیب غنی پور» ضمن معرفی برگزیدگان هر بخش، در بیانیه ای اعلام می کند: « این شورا، با تحلیل چالش‌ها و اولویت‌های ادبیات داستانی معاصر ایران و توجه به شرایط موجود و پیدایش نیازهای جدید مخاطبان، تصمیم گرفت همزمان با اعطای جوایز برندگان دوره بیست‌ودوم، پایان فعالیت این جایزه را اعلام دارد و از این پس، توان خود را صرف زمینه‌های دیگری کند که تربیت نسل جدید داستان‌نویسان و انتقال تجربه به نویسندگان نوقلم، از آن جمله است. امید است این تلاش‌های هرچند اندک، مورد رضایت باریتعالی قرار گرفته و پاسخگوی بخشی از نیازهای ادبیات داستانی میهن عزیزمان باشد.»
جایزه ادبی شهید «حبیب غنی پور» یک جریان مردمی و مسجدی بود که مراسم اختتامیه و اهدای جوایز به نفرات برگزیده در شبستان مسجد جوادالائمه (ع) در یکی از محله های جنوب غرب تهران برگزار می شد. کتاب ها نیز برای دبیرخانه ارسال نمی شدند بلکه شورای نویسندگان، کتاب ها را از طریق خانه کتاب تهیه کرده، مطالعه می کردند و محتوای آثار بررسی و داوری می شد.
خبر تعطیلی جایزه ادبی شهید غنی پور، برگزیدگان جایزه را در سایه قرار می دهد. رسانه ها به چرایی تعطیلی این جایزه حساس می شوند و پیگیر ماجرا؟! «محمد ناصری» عضو شورای نویسندگان مسجد جواد الائمه (ع) و دبیر بیست و دومین دوره جایزه شهید حبیب غنی پور نیز در گفتگو با رسانه های مختلف، با ادبیاتی متفاوت، همان نظر شورای نویسندگان در بیانیه را مطرح می سازد و تاکید می کند که تمرکز و توانایی این شورا بر تربیت نیروی انسانی و برگزاری دوره های آموزش داستان نویسی و تربیت نویسنده خواهد بود و صرفا بخش جایزه را متوقف کرده اند.
بررسی سیر تاریخی فعالیت جایزه ادبی شهید غنی پور بیانگر آن است که شورای نویسندگان مسجد جوادالائمه (ع) همواره آینه دار اوضاع و فرزند زمانه خود بوده و در مدت فعالیت فرهنگی و ادبی خود متناسب با مقتضیات و شرایط جامعه تصمیماتی اتخاذ می کردند؛ در دوره ای تلاش کردند با ظرفیت قصه و داستان های متناسب با ذائقه مخاطب به پرورش فکر و روح کودکان بپردازند، در برهه ای جلسات داستان نویسی برگزار کنند و به پرورش نویسنده بپردازند. با پیدایش نیازهای جدید مخاطبان در برهه ای از تاریخ فعالیت شان ایده جایزه شهید غنی پور شکل می گیرد؛ ایده ای که توسط مرحوم «امیرحسین فردی» در کنار مزار شهید «حبیب غنی پور» مطرح و از سال ۱۳۷۶به صورت مردمی و خودجوش برگزار می شود.
شهیدی که خود از شاگردان همین کلاس های داستان نویسی و دانشجوی ادبیات فارسی دانشگاه شهید بهشتی بود و دو کتاب «عمو سبدی» و «گل خاکی» را در زمان حیات پربرکتش نگاشته می شود سرآغاز یک جریان سازی فرهنگی در ادبیات داستانی کشور.
شهید غنی پور که فرزند زمانه خود بود و آن سان که باید در سنگر فرهنگ، هنر و ادب می کوشید و زمانیکه میهنش را در تهاجم دشمن تا بنه مسلح یافت، پای در میدان دفاع و مبارزه گذاشت و در سنگر عاشقی، شهد شیرین شهادت نوشید.
همراهان شهید غنی پور در عرصه ادبیات با رفتن همسنگرشان، دست از تلاش برنمی دارند و با همان عشق وافر، بصیرت، شناخت و درک شرایط و اقتضائات فرهنگی و ادبی کشور و ذائقه مخاطب به مسیر پرفراز و نشیب ادامه می دهند. تا امروز که تصمیم برآن است که جایزه ادبی شهید غنی پور که با اندیشه و تفکر انقلابی توام با عشق در کنار مزار مظهر شهید شکل گرفت به تربیت نیروی انسانی انقلابی و نویسندگان انقلابی روی آورد تا نسل جدیدی از نویسندگان اندیشمند و انقلابی را در مکتب شهدا بپرورانند.
اما به نظر می رسد نباید ساده و سهل از کنار تصمیم «تعطیلی جایزه شهید غنی پور» عبور کرد، آن هم زمانیکه دبیر جایزه با صراحت اعلام می کند «دلیل تعطیلی جایزه شهید غنی پور مادی نبود» باید به دنبال ریشه های معنوی این تصمیم باشیم.
در عین حال، شورای نویسندگان مسجد جوادالائمه(ع) در بیانیه خود کلیدواژه های مهم «تحلیل چالش‌ها»، «اولویت‌های ادبیات داستانی معاصر ایران» ، « توجه به شرایط موجود»، « پیدایش نیازهای جدید مخاطبان»، «تربیت نسل جدید داستان‌نویسان» و «انتقال تجربه به نویسندگان نوقلم» را عنوان کرده و و در قالب این کلیدواژه ها، کدهایی را برای اهل هنر و ادبیات کشور و مسئولان فرهنگی ارسال نموده اند که جای تامل دارد.
به نظر می رسد طرح تعطیلی جایزه ادبی شهید غنی پور همزمان با اعلام نفرات برگزیده بیست و دومین دوره این جایزه خود تعمدی منطقی در پی دارد و با این اقدام هوشمندانه تلاش دارد تا دغدغه ای جدی برای مسئولان فرهنگی کشور، فعالان عرصه فرهنگ و ادب و همه مخاطبان درخصوص موضوع «ادبیات داستانی» و تربیت نسل جوان نویسندگان انقلابی ایجاد کند تا برنامه ریزان و فعالان این بخش با دقت نظر و احساس مسئولیت بیشتر در این حوزه ورود کنند و بر حمایت های مادی و معنوی از نویسندگان و فعالان ادبی کشور بیفزایند.
امید است همانطور که وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و معاون فرهنگی ایشان برای حمایت از جایزه ادبی شهید غنی پور اعلام آمادگی کرده اند، رسانه ها و سایر فعالان عرصه فرهنگ و ادب کشور نیز پای کار آیند تا چراغی که با نام و یاد شهیدی مسجدی و گرانقدر روشن شد و همرزمان، هم قدمان و هم قلمان این شهید تا امروز آن را زنده و روشن نگاه داشتند، تا زمان ظهور حضرت مهدی موعود (عج) روشن و تابان بماند و روشنگر راه جوانان ایران اسلامی باشد.
پایان پیام/