به گزارش پایگاه تخصصی مسجد،
در مقاله پیش رو ضمن آشنایی با تاریخچه ساخت مسجد جامع بازار تهران و
ارائه اطلاعات جامعی از موقعیت مکانی و جغرافیایی این مسجد تاریخی در
تهران؛ با جزئیات شبستان های هفت گانه مسجد جامع بازار تهران و نقش امامان
جماعت این مسجد در هدایت مردم آشنا می شویم . همچنین اطلاعات خوبی در باره
افراد صاحب نامی که در این مسجد امامت جماعت را بر عهده داشتند و تالیفات
آنها ارائه شده است. علاوه بر این فعالیت های فرهنگی و آموزش طلاب علوم
دینی به همراه جزئیاتی تاریخی از فعالیت های انقلابی روحانیون مسجد ومردم
در دوره حکومت پهلوی اول و دوم ، به مخاطبان ارائه شده است.
اعوذ بالله منالشیطان الرجیم
« و من اظلم ممن منع مساجد الله ان یذکر فیها اسمه و سعی فی
خرابها اولئک ما کان لهم ان یدخلوها الا خائفین لهم فیالدنیا خزی و لهم
فیالاخرة عذاب عظیم»
« و کیست ستمگرتر از کسی که از مساجد خدا جلوگیری کرد از این که
نام خدا در آن برده شود و در ویرانی آن تلاش نمود؟ سزاوار نیست که آنان در
مساجد وارد شوند مگر بیمناک (از مردم یا از خدا) برای آنها در دنیا خواری و
در آخرت عذابی بزرگ رقم خورده است .» سوره بقرة ، آیه 114
دشمنان اسلام در برابر آئین خداوندی دوگونه عملیات را به اجرا
گذاردهاند؛ تخریب و تحریف. آنگاه که توان تخریب داشتهاند و آن را به
مصلحت خود دانستهاند لحظهای از آن فروگذار نکردهاند و آن زمان که
نتوانستهاند و یا به صلاح خود ندیدهاند، تحریف را پیشه خود ساختهاند.
قرآن کریم در آیة یاد شده به نقش تخریبی و تحریفی دشمنان در
مقابل مساجد پرداخته و آنان را ستمگرتر از دیگر ستمکاران میشمارد و جزای
آنها را تنها به روزآخرت وانمیگذارد بلکه عذابی بسان خواری و خفت را در
دنیا برایشان حتم میگرداند. تخریب و تحریف مساجد هر دو یک هدف را نشانه
میگیرند و آن از بین بردن دین و یا بیاثر و خاصیت کردن آن است.
تخریب نظر به نابودی و تحریف نظر به بیاثر نمودن دارد. منحرف
نمودن مساجد از رسالتی که برعهده دارد و تبدیل نقش انسانساز به نقشی
بیفایده و یا لااقل کمتأثیر و با کارکردی ضعیف و غیرحقیقی از اهداف اساسی
تحریف است که در تاریخ صدر اسلام تاکنون شاهد آن هستیم. مبارزه و دشمنی با
این پایگاه اسلام به بلندای تاریخ است.
دشمنان دین نقش و اهمیت این پرستشگاه عظیم را در عبادت، تزکیه و
تطهیر جسم و جان، آموزش و تعلیم، تجهیز مادی و معنوی مجاهدان و فرزندان
اسلام، مشاوره و تبادل آراء، گشایش مشکلات مردم و دخالت در امور اجتماعی،
سیاسی، اقتصادی، قضایی، فرهنگی و نظامی را نمیتوانند نظارهگر باشند،
لذا از هیچ کوششی برای نابودی فیزیکی یا از بینبردن و یا کاستن از اثربخشی
آن دریغ نورزیدند.
حکومت وابسته رضاخان و پسرش محمدرضا پهلوی نمونه بارز این تخریب و
تحریف در تاریخ معاصر کشورمان هستند. مبارزه بیامان رضاخان برای تعطیل و
منهدم کردن مساجد و مقارنات مساجد مانند حسینیهها و مدارس علوم دینی از
قضایای روشن تاریخ است و تلاش محمدرضا پهلوی برای منحرف کردن مساجد از
کارکردهای اصلی و تبدیل آن به معابدی مانند کلیساها که جز عبادت فردی نقش
دیگری را ایفا ننماید و کاری به ناهنجاریها و تضادهای اجتماعی، عقیدتی،
سیاسی و فرهنگی نداشته باشد، از امور روشن حکومت سیوهفت ساله اوست. و این
همه از سیاستهای دیکته شده استعمار غرب بود.
نمونههای روشن رویارویی را در اسناد مرتبط با مساجد در ساواک
مییابیم. اسنادی که حکایت از تلاش گسترده دشمنان دین در تخریب و تحریف
مساجد دارند. یکی از این مساجد که شدیداً مورد توجه و حساسیت حکومت پهلوی و
دستگاه امنیتی، ساواک، بود مسجد جامع تهران است. مسجدی با قدمت زیاد و
خدماتی فراوان در عرصه تاریخ سیاسی این کشور که شاید مانند آن در سراسر
ایران کم نظیر باشد.
معرفی کلی مسجد
مسجد جامع در ضلع جنوبی خیابان پانزده خرداد نرسیده به خیابان
پامنار قرار دارد. نزدیکترین راه ارتباط به مسجد از خیابان پانزده خرداد و
بازار مسجد جامع و کوچه نوروزخان و بازار آن میباشد که به علت وجود پله،
پله نوروزخان نیز نامیده میشود، ادامه این مسیر منتهی میشود به در غربی
مسجد جامع که روبروی مدرسه خان محمدیه قرار گرفته و در بزرگ و اصلی ورود به
مسجد است و به خاطر وجود مسجد جامع در این مسیر بازار، به بازار مسجد جامع
نامیده شد.
از طرف بازار آهنگران که بعد از پله نورزخان قرار دارد پس از چند
پیچ و خم به کوچه مسجد جامع که به درب شمال شرقی منتهی میگردد میتوان
ادامه مسیر داد. از طرف جنوب شرقی نیز از سمت مدرسه و بازار صندوق سازها و
چهل تن به دالان مسجد جامع و درب آن دسترسی میباشد. بنابراین مسجد جامع
دارای سه درِ ورودی غربی، شمال شرقی و جنوب شرقی است.
مسجد جامع با مساحتی حدود 4500 متر مربع و زیربنایی با مجموع
حدود 20 هزار متر مربع دارای حیاطی در حدود 900 متر مربع و کشیدگی غربی،
شرقی، دارای حوض و سقاخانه و هفت شبستان است که هرکدام به عنوان مساجدی
مجزا، ولی داخل یک بافت قرار گرفته و در زبان عموم گاه از آن به عنوان
شبستان و گاه به عنوان مسجد نام برده میشود. اسامی و محل جغرافیای آن به
قرار زیر است:
1ـ مسجد مرحوم آیتالله محمدعلی شاهآبادی در ضلع جنوبی بافت
مسجد جامع، به آن شبستان رفیعی قزوینی[آیتالله سیدابوالحسن رفیعی قزوینی]،
بهاره و عتیق نیز میگویند.
2ـ مسجد زیر گنبد در ضلع جنوبی بافت مسجد جامع، به آن شبستان بزرگ، تابستانی و عتیق نیز میگویند.
3ـ مسجد گرمخانه در ضلع جنوبی بافت مسجد جامع، به آن شبستان مرحوم آیتالله شیخ غلامحسین جعفری نیز میگویند.
4ـ مسجد چهلستون در ضلع شرقی بافت مسجد جامع.
5ـ مسجد زیرزمین در ضلع شمالی بافت مسجد جامع.
6ـ مسجد مرحوم آیتالله استرآبادی در ضلع شمالی بافت مسجد جامع.
7ـ مسجد کوچک در ضلع جنوبی در خارج از بافت مسجد جامع پس از عبور از دالان مسجد جامع و بعد از آبریزگاه مسجد.
به سه مورد اول مسجد جامع عتیق نیز میگویند؛ زیرا قدیمیترین
بناهای مسجد جامع است. از مسجد جامع به عنوان مسجد جمعه نیز نامبرده شده
است. علت این تسمیه بنا به گفته برخی شاید این باشد که چون مسجد جامع هر
شهر در کشورهای اسلامی محل برگزاری نماز جمعه است در اینجا نیز گاهی به
این نام خوانده شده است و یا دراثر اشتباه و سهولت در تلفظ چنین شده و یا
به خاطر سابقه تاریخی مساجد جامع در برگزاری نماز جمعه در پیش از زمان
صفویه به این شهرت باقی مانده است.
ولی آنچه صحیحتر به نظر میرسد این است که در زمان قاجار، منصب
امام جمعهای یک سمت رسمی بود که از طرف پادشاه به یک عالم داده میشد و
چون میرزا زینالعابدین امام جمعه در زمان ناصرالدین شاه در شبستان عتیق
آن اقامه جماعت میکرد و منصب امام جمعهای را داشت، مسجد جامع به مسجد
جمعه شهرت یافته است. مسجد جامع در تاریخ 19/9/1375 به شماره 1793 به ثبت
آثار ملی رسیده است.
سابقه ساخت مسجد جامع کهنتر ازشهر تهران
خانم دکتر فرح حبیب مهندس و شهرساز در مورد مسجد جامع مینویسد:
« برای احداث این بنا تاریخ دقیقی را نمیتوان نام برد زیرا در
کتابها و نوشتههای تاریخی موجود اشاره مستندی در این زمینه به میان
نیامده است ولی آنچه مسلم است بدنههای آن در مراحل مختلفی شکل گرفتهاند.
قدیمیترین سند موجود در این رابطه نقشة گیریشمن فرانسوی است که در سال
1275 هجری قمری از تهران تهیه شده است. در نقشه مذکور بنای مسجد جامع
تقریباً به همین صورت فعلی آمده است و میتوان نتیجه گرفت که 130 سال پیش
[158 سال فعلی] همة شبستانهای فعلی ساخته شده بودند.
ضمناً در کتاب آثار تاریخی تهران، جلد اول، اماکن متبرکه، تألیف
سید محمد تقی مصطفوی، انتشارات انجمن آثار ملی در سال 1361؛ در مورد مسجد
جامع تهران نوشته شده است:
تردیدی نمیتوان داشت که مسجد جامع تهران حداقل در قرن نهم هجری
موجود و دائر بوده است لکن آنچه درحال حاضر دیده میشود اثری قدیمیتر از
قرن سیزدهم هجری در مسجد مزبور به نظر نمیرسد و امری طبیعی است که پس از
برگزیده شدن تهران به پایتختی بنای مسجد تجدید و توسعه یافته باشد ...»
البته احتمالات و قراینی وجود دارد که سابقه تاریخی مسجد جامع را
به پیش از قرن نهم میرساند که به صورت خیلی مختصر به آن اشاره میشود.
پیامبر گرامی اسلام حضرت محمد مصطفی (ص) و ائمه هدی (ع) و خلفا و
حاکمان اسلامی در طول تاریخ اهتمام فوقالعادهای به ساخت و بهرهبرداری
از مساجد داشتند. هجرت پیامبر از مکه به مدینه و توقف سه یا چهار روزه او
در منطقه قبا منجر به ساخت مسجد قبا به عنوان اولین مسجد دین مبین اسلام
گردید. همچنین در ادامه مسیر از قبا به یثرب و توقف ایشان در میان قبیلة
بنیسالم در روز جمعه و اقامة نماز در آنجا، سبب شد که محل نماز خواندن او
به عنوان مسجدالجمعه شناخته شود. تأکید همواره پیامبر بر ضرورت و ثواب
ساخت پرستشگاههای الهی به نام مسجد سبب گردید تا در هر مناسبت و واقعهای
مسلمین به ساخت مسجد در مکان واقعه بنمایند. از طرفی ایشان با گروندگان به
اسلام اقامه نماز جماعت را شرط مینمود و اجرای این شرط مستلزم تأسیس مسجد
بود، لذا پس از رحلت آن حضرت نیز همراه با گسترش اسلام و گرایش روزافزون
مردمان سایر ممالک به اسلام، مسجد سازی نیز توسعه یافت و گاهی این مساجد بر
ویرانههای معابد در کشورهای فتح شده ساخته میشد. ساخت اولین مسجد در
سرزمین ایران مقارن است با فتح تیسفون و مدائن به دست سعد بن ابیوقاص که
بین سالهای 13 تا 15 ق رخ داد و تا سال 99 ق تقریباً تمام قلمرو ایران تحت
سیطره سپاهیان اسلام قرار گرفت. روش لشکر اسلام و مسلمین این بود که در هر
کجا فرود میآمدند یا مدتی اقامت میکردند برای خود و همراهانشان مسجد و
محل عبادت بنا میکردند. قدیمیترین مساجد ساخته شده در ایران که همچنان
باقیست و جزء آثار کم نظیر 1200 تا 1300 سال قبل میباشد، عبارت است از:
ـ مسجد جامع اسیر در مرکز بخش اسیر از شهرستان مهر استان فارس مربوط به سال 90 ق
ـ مسجد جامع بخارا در سال 94 ق
ـ مسجد آدینه سیستان در قرن اول ق
ـ مسجد فهرج یزد در قرن اول ق
ـ مسجد شهر شوش در قرن اول ق
ـ مسجد تاریخانه دامغان در قرن اول ق. در نزدیکی مسجد مذکورکاخی
از دوره ساسانی یافتهاند که از نظر شیوه ساختمانی با تاریخانه مشابه است و
حتی قطر ستونهای آن بدون اندود با قطر ستونهای تاریخانه که اندود بسیار
نازکی از ساروج دارد، یک اندازه است.
ـ مسجد یزدخواست در قرن اول ق
ـ مسجد دره شهر در استان ایلام در قرن دوم ق و مربوط به دوران خلفای عباسی
ـ مسجد جامع اصفهان در قرن دوم ق و مربوط به دوران خلفای عباسی
ـ مسجد جامع عتیق شیراز ساخته شده درسال 281 ق
همین سنت ساخت مساجد در مسلمین صدر اسلام در مناطق فتح شده ایران
نیز رواج داشته و به عنوان یک خصیصه جدایی ناپذیر در امت اسلام تا هم
اکنون ادامه دارد. منطقه ری و حوالی آن که شامل تهران نیز بود از این قاعده
جدا نبود.
هرچند قدمت تهران به عنوان یک شهر و به صورت رسمی به آغاز سلطنت
آقامحمدخان سر سلسله قاجار در 11 جمادی الاولی 1200 ق که بر تخت سلطنت
جلوس کرد و تهران را پایتخت خود قرار داد، برمیگردد ولی تحقیقات و
آثارکتبی تاریخی نشان میدهد که سابقه آن به عنوان یک قریه قابل توجه و
بزرگ به پیش از قرن چهارم ق برمیگردد.
کهنترین سند تاریخی معتبری که نام تهران در آن برده شده کتاب
المسالک و الممالک نوشتة ابواسحاق استخری است. وی اثر خود را در تاریخ 340
ق نگاشته و به تفضیل از قریه تهران سخن به میان آورده است. متعاقب
ابواسحاق چهارتن از مورخان اسلامی یعنی: ابوالقاسم بن حوقل صاحب کتاب
صورة الارض تألیف شده در حدود سال 366 ق؛ راوندی صاحب کتاب راحة السرور و
آیة السرور تألیف شده به سال 599 ق؛ شهابالدین یاقوت حموی صاحب کتاب
معجمالبلدان تألیف شده به سال 621 ق؛ زکریابن محمد بن محمود قزوینی متولد
600 ق صاحب کتاب آثار البلاد و اخبار العباد تألیف شده به سال 661 ق، در
مورد تهران سخن گفته و شرحی راجع به آن نوشتهاند. مثلاً ابوالقاسم بن
حوقل در کتاب صورة الارض در توصیف تهران مینویسد:
« تهران در شمال ری واقع است و دارای باغهای فراوانی است و میوة
آن بسیار متنوع میباشد. مردم قریه بیشتر اوقات در زیرزمین زندگی
میکنند. »
بنابراین وجود باغهای فراوان و میوههای متنوع حکایت از کثرت
نفوس در این قریه دارد و وجود تعدادی مسلمان در منطقهای برای احداث و
ایجاد مسجد انگیزه کافی بوده هرچند خبر و اثری از آن به ما نرسیده باشد.
مؤلف کتاب راحة السرور و آیة السرور در کتاب خود که محتوای آن تاریخ سلطنت ارسلان بن طغرل است در ذکر وقایع سال 561 ق مینویسد:
« روز شنبه هفتم ماه رجب، والده سلطان و امیر سپهسالار کبیر
مظفرالدوله والدین قزلارسلان از لشکرگاه حرکت فرموده و به عزیمت نخجوان و
به بالای تهران فرود آمدند... »
اتراق قزل ارسلان در تهران نیز نشان میدهد که این منطقه دارای
امکانات برای استراحت و توقف بوده و میتوانسته لشکریان را تأمین نماید.
شرایط اقلیمی مناسب و وجود آب و هوای معتدل، باغهای متنوع،
جمعیت قابل توجه و نزدیکی به شهر ری و مقبره امامزادگان ثلاث در شهر ری
موجب گردید که از زمان شاه طهماسب صفوی که قزوین را پایتخت خود قرار داده
بود، تهران توسعه یاید، بهطوری که توجه سلطان صفوی به این منطقه
برانگیخته شد و دستور داد در تهران بناهای تازه و کاروانسراها و برج و
باروهای مستحکم بنا کنند.
این بناها در سال 961 ق به دستور وی ساخته شد و صد و چهارده برج
در آن ایجاد گردید که مطابق سورههای قرآن بود. فزون بر برجها و حصارها
که به دور تهران کشیده شده و در حدود شش هزار قدم دورآن بود، برای ساختمان
این حصار عظیم و باروها و برجها از دو منطقه خاکبرداری کردند که بعدها
یکی از مناطق به چال میدان و دیگری به چال حصار معروف گردید.
به علاوه اینکه شاهان صفویه خود را پرچمدار نشر و ترویج تشیع در ایران میشمردند.
از طرفی رونق سه بقعة سید اسماعیل (در بازار مولوی)، امامزاده
یحیی (در خیابان ری در محله عولادجان) و امامزاده زید (در بازار بزرگ
تهران در انتهای جنوبی بازار بزازان معروف به بازار امیر،بین چهارسوق کوچک و
انتهای بازار کفاشها) و آثار به دست آمده در آنها نشان میدهد که تشیع پیش
از صفویه در تهران رواج داشته و از قراین برمیآید که قدیمیترین محلات
شهر تا صفویه، از یک طرف نواحی مجاور بقعة سید اسماعیل تا حوالی بازار
آهنگران (نزدیک مسجد جامع) در جنوب شرقی شهر در محلة چال میدان و از طرف
دیگر بین بقعههای سید اسماعیل و امامزاده یحیی در قسمت شرقی شهر در محلة
عولادجان بوده و زیارتگاه چهل تن (واقع در اواسط بازار آهنگران بعد از
بازار حضرتی نزدیک مسجد جامع تهران) و کوچة آن در بازار بین بقعة سید
اسماعیل و سه راه آهنگران، قدیمیتر از عهد صفوی میباشد. به هرحال این
توسعه در زمان سلیمان صفوی، شاه سلطان حسین صفوی، شاه طهماسب دوم، نادرشاه
افشار، کریمخان زند ادامه یافت تا اینکه آقامحمدخان تهران را پایتخت خود
قرار داد.
امین احمد رازی در کتاب خود به نام هفت اقلیم که در سال 1002 ق
نگارش آن را پایان برده، تهران را شهر خوانده و در همین زمان در تهران
مساجدی هم ساخته شد و به دستور خواهر شاه طهماسب صفوی حمام و مدرسه و تکیه
بزرگی در آن ساختند که به تکیة خانم شهرت یافت. بنابراین شهر بودن تهران
حدود 200 سال قبل از پایتخت قرارگرفتن آن توسط آقامحمدخان قاجار مسلم است.
در دانشنامه جهان اسلام نیز تاریخ احداث مسجد جامع را به دوران شاه عباس دوم متعلق دانسته و مینویسد:
« مسجد جامع تهران در سال 1072 ﻫ ق احداث شده و از آثار دوره شاه
عباس دوم (حکومت از 1052 تا 1077ﻫ ق ) است که در سال 1252 شیخ رضا آن را
مرمت کرد. بعدها شبستان بزرگ و شبستان گرمخانة آن ساخته شد.
پس از چندی حاج میرزا مسیح تهرانی شبستان چهلستون را در مشرق
مسجد بنا کرد. دربارة تاریخ بنای این شبستان، اعتمادالسلطنه نوشته است که
به گفتة بعضی تاریخ این بنا در 1202 ﻫ ق است.
ولی به گفتة آیتالله حسنسعید تهرانی (متوقی 1374 ش) امام جماعت
[چهلستون] تاریخ بنای آن 1226 ﻫ ق است. تاریخ مرمت آن نیز براساس سردر
شبستان 1240 ﻫ ق است. گلدسته چوبی قدیمی شبستان بزرگ احتمالاً متعلق به
قاجار است. به دلیل نزدیکی مسجد جامع به مسجد امام، فاصله بین آن دو را که
بازار است بینالحرمین (بازار بینالحرمین) میگویند.»
ممکن است این ایراد پیش آید که حتی اگر پذیرفته شود مسجد جامع
متعلق به دوران صفوی و یا کمی پیش از آن است، با توجه به اینکه اولین شاه
صفوی یعنی شاه اسماعیل اول در سال 907 ق (880 ش) به سلطنت رسید، رساندن
سابقه تاریخی مسجد مذکور به پیش از قرن نهم بعید است و چنین احتمالی صحیح
بهنظر نمیرسد. مضافاً اینکه قریه تهران در قدیمالایام به منطقهای از
شمیران کنونی اطلاق میشده و ارتباطی با محل و موقعیت جغرافیایی مسجد جامع
در محلة عودلاجان و بازار که پس از توسعه در زمان صفوی ایجاد یا آباد
گردیده ندارد.
در پاسخ به ایراد یاد شده علاوه بر آنچه گذشت چند نکته را یادآوری میکنیم.
1ـ شهر ری از شهرهای کهن، بزرگ و آباد ایران بلکه جهان است.
ابنفقیه در مختصرالبلدان آن را امالبلاد ایران و به سبب قدمتش
شیخالبلادش نامیده است. در همین کتاب و احسنالتقاسیم، جهاننامه، معجم
البلدان، هفت اقلیم و در مجالس المؤمنین از ری به عنوان عروس دنیا نام
برده شده است. به عهد اشکانیان ظاهراً بزرگترین شهر سرزمین ماد بوده و در
قرون اسلامی نیز ابعاد آن را یک فرسنگ و نیم در یک فرسنگ و نیم
نوشتهاند. در شهری به این وسعت میتوان گفت که یک میلیون تا یک میلیون و
نیم جمعیت در آن زندگی میکردند. شهر ری از زمانهای بسیار دور از سویی
مرکز تجارت و معبر بازرگانان و قافلهها و بازار تبادل کالاهای مختلف بوده و
از سویی دیگر به سبب آبادی، شهرت، اعتبار و عظمت مورد طمع جهانداران و
کشورگشایان مختلف قرار داشته است.
همچنین دیالمة ری شعبهای از سلسلة آلبویه بود که از سال 320
تا 420 ق بر ری و نواحی مجاور آن فرمانروایی کردهاند. برخی از آثار به
دست آمده در ری قدمت این شهر را به چهار تا هشت هزار سال قبل از میلاد
میرساند.
به هرحال شهرری از شهرهایی بوده که از نقاط دور و نزدیک و در
تمام فصول سال به آن تردد فراوان وجود داشته است و بیشک اهالی تهران آن
زمان نیز در طول سال به خاطر عرضه محصولات یا خرید مایحتاج خود به شهرری
رفت و آمد داشتهاند. اهالی شهرری نیز به خاطر دارا بودن هوای گرم و
خشک بالاخص تابستانها که به 42 درجه بالای صفر میرسد به مناطق کوهپایهای
شمال شهرری یعنی کوههای واقع در شمیران رفت و آمد کرده و به اصطلاح
ییلاق و قشلاق مینمودند.
از طرف دیگر منطقه فعلی بازار تهران تقریباً حد وسط شمیران و
شهرری است و فاصله آن تا شهرری 14 کیلومتر میباشد و دور از ذهن نیست که در
این نقطه که دشت وسیع و خوش آب و هوایی بوده تأسیساتی از قبیل
کاروانسرا، مسجد، اصطبل، چاپارخانه و مانند آن ایجاد گردیده بود تا
مسافران بین شمیران و شهر ری و مسافران نقاط دور که از این مسیر عبور
میکردهاند در آن بیاسایند. همچنین در این منطقه دارای خانههایی باشند
تا کوچ زمستانی و تابستانی خود را به انجام برسانند. بنابراین احتمال دارد
پایههای اولیه مسجد جامع قرنها قبل از حکومت صفویه افراشته شده باشد،
منتهی با ابعادی کوچک و محقر و برای نمازگزاران عبوری از این منطقه.
نویسنده مقاله مساجد در جهان، ایران و تهران مینویسد:
«حکومت صفویان در ایران از 907 تا 1135 ﻫ ق ادامه داشت و 459 سال
پیش از این سلسله حکومت آلبویه (320 تا 448 یا 420ﻫ ق) که شیعه مذهب
بودند در ری سکونت گزیده و آنجا را مرکز حکومت خود قرار دادند و طبیعتاً
ری و روستاها و توابع نزدیک و دور آن پررونق و آباد گردیده و این آبادانی
شامل احداث مساجد نیز بوده است.»
نویسنده سپس به علاقه آنان به شهرسازی و احداث بناهای عالی به
نقل از آقای دکتر عبدالحسین زرینکوب در کتاب تاریخ مردم ایران در اثبات
سخن خود استناد مینماید.
2ـ در زمان حکومت هخامنشیان برای اینکه دستورات حکومت مرکزی به
سرعت به مناطق وسیع امپراطوری آن روز ایران انتقال یابد، چاپارخانههایی
را در فواصل مختلف بهوجود آورده بودند تا راه طولانی بین شوش و سایر شهرها
را پیکها بپیمایند.
با گذشت سالهای متمادی، چاپارخانههای شاهی کمکم سبب پیدایش
کاروانسراها شدند. در دوران شکوهمند تمدن اسلامی در ایران شبکة راهها گسترش
فراوان یافت و به دنبال آن کاروانسراهای متعددی در فاصلههای منظم ساخته
شدند که اکنون نیز آثاری از آنها باقی است. فاصله این کاروانسراها حدود 30
کیلومتر بود که معادل 10 ساعت حرکت کاروان با شتر است.
در دورة سلجوقی به ساختن کاروانسرا اهمیت بسیار میدادند. در
دورة صفوی تعداد زیادی کاروانسرا ساخته شد که به رونق اقتصادی در آن عصر
کمک بسیار کرد. کاروانسراها را شهر مینیاتوری اسلام هم لقب داده بودند،
زیرا تمام آنچه را که در یک شهر اسلامی وجود داشت همچون: مسجد، حمام، بازار
و آب انبار در دل خود جای داده بود.
در استان تهران نیز هنوز آثار برخی از کاروانسراها باقی مانده
است. کاروانسرای دیرگچین در جنوب ورامین مربوط به دورة ساسانی؛ رباط کریم
در مسیر جاده تهران، ساوه مربوط به سال 1240 ق؛ شاه عباسی کرج مربوط به
دوران صفوی؛ عین الرشید در محدوده پارک ملی کویر مرکزی ایران در 152
کیلومتری جنوب شرقی تهران؛ قصر بهرام در نزدیکی کاروانسرای عینالرشید،
ینگه امام در جاده کرج به قزوین مربوط به دوران شاه عباسی.
البته بسیاری از کاروانسراهای باستانی از بین رفته و اثری از آن
باقی نمانده است ولی میتوان در منطقهای مانند محل فعلی بازار تهران به
همان دلایلی که در نکته اول گذشت، احتمال داد که کاروانسرایی با امکانات
مناسب که قطعاً شامل مسجد نیز بوده وجود داشته است.
3ـ پس از فتح مدائن بین سال 13 تا 15 ق اولین مسجد در قلمرو
ساسانی ساخته شد. تا سال 99 ق تمام سرزمین ایران تحت فتوحات سپاهیان اسلام
قرار گرفت و با گرویدن مشتاقانه بسیاری از ایرانیان به دین اسلام تعداد
فراوانی از معابد و آتشکدههای زرتشتیان متروک ماند و به مرور زمان به دست
همان گروندگان به مساجد تبدیل گردید.
در واقع معابد همه ادیان شباهتهایی به هم دارند و دارای غرفهها
و شبستانها و تأسیسات موردنیاز مراجعه کنندگان است لذا تبدیل آن از حالتی
به حالت دیگر آسانتر از ویران کردن و ساختن مجدد است. زیرا شالودة آماده و
قابل دسترسی دارد و از جهت مرغوبیت مکانی معمولاً در بهترین و پررونقترین
نقطه شهر یا روستا قرار دارد و امکان رفت و آمد راحتر برای اهالی را فراهم
میآورد.
درباره مسجد جامع تهران به ویژه شبستان مرحوم شاهآبادی نیز این گمان وجود دارد و بررسی برخی از کارشناسان احتمال آن را قوت میبخشد.
حجتالاسلام حاج محمود سعیدی تهرانی، امام جماعت فعلی مسجد چهلستون مسجد جامع و فرزند مرحوم آیتالله شیخ حسن سعید تهرانی میگوید:
« مسجد جامع یک مسجد جامع عتیق است که سه شبستان دارد که
میگویند مربوط به عهد صفویه است. برخی هم میگویند آثار آتشکده بوده و سپس
در طول زمان به مسجد تبدیل شده است. قدیمیها گفتهاند که در مسجد مرحوم
شاهآبادی آثار نوعی دودکش بوده است.
البته در آن زمان تهران شهر نبوده ولی چون محل گذر بوده،
کاروانها اتراق میکردند چون فضا مناسب بوده و آب و هوای خوب داشته، مسجدی
نیز در اینجا ساخته شده است. حتی گفتهاند که در قدیمالایام مسجد اهل
تسنن بوده است ... در مورد شبستان گرمخانه که مرحوم آیتالله غلامحسین
جعفری در آن نماز میخواند گفته شده که محل استراحت مسافرین بوده و بعد این
موقعیت از بین رفته و به مسجد تبدیل شده است.»
آقای محمدحسین ابراهیمزاده از اعضای هیأت امنای مسجد جامع میگوید:
«کارشناسان دربارة شبستان آیتالله شاهآبادی گفتهاندکه آتشکده
بوده و سپس به مسجد تبدیل گردیده است و ظاهراً آثاری از آلبویه در این
مکان نیز بوده است.»
آقای عبدالزهراء ابراهیمزاده نیز میگوید:
« مسجد جامع دارای هفت مسجد است که به نام مساجد سبعه نام برده
میشود. هرکدام از این مساجد یک قدمتی دارد. اولین مسجد اینجا که مسجد
آیتالله شاهآبادی است به روایت باستانشناسان و میراث فرهنگی مربوط به
معابد زرتشتیان و آتشکده بوده است. باستانشناسان میگویند که این قسمت از
تهران قبل از ری ابنیهای داشته و من این مطلب را به نقل از آقای دکتر
مختاری رئیس احیاء و بازسازی تهران قدیم میگویم. وقفنامههایی هم که
موجود است سابقهای در حدود 500 سال دارد.»
البته وجود ابنیهای در این منطقه قبل از ری با توجه به سابقه
چهار تا هشت هزار سالة ری درست به نظر نمیآید ولی بازتابی از سابقه تاریخی
این منطقه پیش از اسلام را میتوان نتیجه گرفت. چنانکه در مقالة نامبرده
قدمت مسجد جامع هزار سال عنوان گردیده است.
آقای حسین قرهخانی کارشناس سازمان میراث فرهنگی و گردشگری استان تهران معتقد است که:
« محلی که مسجد جامع در آن قرار دارد نخستین هسته شکلگیری بافت تهران به شمار میرود.»
پژوهشگر دیگری در تحقیقات میدانی خود دربارة مسجد جامع مینویسد:
« پژوهشهای باستان شناختی که تاکنون در محل مسجد صورت گرفته و
دادههای آن حاکی از وجود لایههای زیستی سدههای 4 ـ 7 ق، 10 ـ 13 م در
زیربنای کنونی و استفاده از مصالح آنها از جمله آجرهای سدة 4 ق در بخشهایی
از ساختمان است.
اگرچه باستانشناسان در پژوهشهای محدود خود به بقایای معماریای
که نشاندهندة بنای مسجد باشد، دست نیافتهاند، اما با توجه به سنت
مسلمانان در ایران که در بازسازی و نوسازی مساجد محل آن را تغییر نمیدادند
و از مصالح و تزئینات آن استفاده میکردند، میتوان گفت که بنای کنونی
مسجدجامع تهران (هرچند که منظر امروزش کهنتر از سدة 13 ق را نشان نمیدهد)
احتمالاً در محل مسجد اولیة کهنی برپا شده و طی سدهها تغییراتی اساسی
یافته است و از اینرو دارای نقشة مشخص مساجد نیست.»
معرفی شبستانها
1ـ شبستان آیتالله شاهآبادی
این شبستان اولین مسجد در جبهة جنوبی مسجد جامع و نزدیکترین
شبستان به در ورودی غربی است. این شبستان بهخاطر قدمت آن به عتیق و به
خاطر نوع معماری آن و دارا بودن بادگیرهایی در پشت بام به شبستان بهاره و
به لحاظ این که بعد از خاندان مرحوم شاهآبادی، آیتالله سید ابوالحسن
رفیعی قزوینی و پسرش در آن اقامه جماعت مینمود، شبستان رفیعی قزوینی نیز
مینامند. مساحت این شبستان را 600 و 400 متر مربع گفتهاند، ولی براساس
اندازهگیری انجام شده توسط مسئولین مسجد مساحت آن 459 متر مربع (17×27متر)
است. همانگونه که گفته شد شبستان مذکور قدیمیترین قسمت مسجد جامع است
که در طی سالیان ساخته و بارها مورد بازسازی و تعمیر قرار گرفته است. محمد
حسن اعتمادالسلطنه دراینباره مینویسد:
« جامع عتیق دارالخلافة تهران یک مرتبه بنا نشده،بلکه آن را به
دفعات ساختهاند. ابتدا طرف جنوبی که ایوان بزرگ و مقصوره در آن واقع است،
بنا شده و بعضی گویند که این طرف هم یک دفعه ساخته نشده است. به هرحال
بنایی است قدیمی و از قراین چنین معلوم میشود که در عهد شاهعباس ثانی و
در سنة 1072 ق به اهتمام رضیالدین نامی ساخته شده و در سنة 1252 ق مرحوم
شیخ رضا [کرمانشاهی] این سمت و بعضی جاهای دیگر مسجد را مرمت نموده که در
تاریخ این تعمیر در ایوان، در آخر کتیبهای که از گچ است، مسطور است. »
این شبستان دارای یک نمازخانة مردانه در طبقه همکف و نمازخانة
زنانه در دو طرف طبقة فوقانی است. نمازخانه زنانه در روزگاری که اطراف مسجد
جامع خانههای مسکونی بود مورد استفاده قرار میگرفت ولی از سالیان گذشته
که بافت آن منطقه به تجاری تبدیل یافته نمازخانه زنانه کمتر مورد استفاده
قرار میگیرد. آقای حاج محمدشاه حسینی از افراد قدیمی محله و مسجد جامع
خاطرات بسیاری از زمان کودکی خود که به همراه مادرش به مسجد شاهآبادی
میآمده، دارد. وی میگوید:
« من در زمانی که طفل و کودک بودم به همراه مادرم به مسجد میآمدم و در نماز و دعای کمیل و مراسم شرکت میکردم.»
شبستان یاد شده در طول بنای آن تاکنون امامان جماعت متعددی داشته
که برخی سالیان نسبتاً دراز درآن به اقامة جماعت، ارشاد و هدایت مردم
میپرداختند. متأسفانه اسامی همه آنان در گذر زمان ازیادها رفته و
درمکتوبات نوشته نشده است.
تعدادی از آنها عبارتند از:
آقا جمال که احتمالاً قبل از سلطنت ناصرالدین شاه امام جماعت شبستان بود.
در زمان ناصرالدین شاه، میرزا زینالعابدین امام جمعه و حاج شیخ
جعفر سلطان العلماء در این شبستان امام جماعت بودند. بعد از او سید
ابوالقاسم طباطبائی یزدی نماز جماعت برپا میکرد.
پس از او آیتالله محمدعلی شاهآبادی که در سال 1354 ق ( 1314
ش) به اصرار مردم تهران از قم به این شهر آمد، ابتدا به مدت دو سال در مسجد
امینالدوله واقع در بازار چهلتن اقامه نماز کرد و پس از آن در شبستان
مسجد جامع عهدهدار جماعت و هدایت مردم گردید و تا زمان رحلت در سال 1369 ق
(1328 ش) به این وظیفه ادامه داد. پس از او پسرش حجتالاسلام محمد
شاهآبادی و داماد بزرگش آیتالله سید حسن احمدی اصفهانی و در برخی موارد
شهید حجتالاسلام مهدی شاهآبادی فرزند دیگر آیتالله محمدعلی شاهآبادی
اقامه جماعت مینمودند.
بعد از خاندان مرحوم شاهآبادی، آیتالله سید ابوالحسن قزوینی
(1353ـ 1268 ش) وسپس فرزندش مرحوم حجتالاسلام سید محسن بعد از فوت پدرش
تا پس از پیروزی انقلاب اسلامی اقامه نماز مینمود. پس از او حجتالاسلام
یحیی رسولی از طرف آیتالله محمدباقر محیالدین انواری (متوفی 23/7/91)
سرپرست وقت شورای رسیدگی به امور مساجد به امامت مسجد مذکور برگزیده شد.
حجتالاسلام یحیی رسولی پدر دو شهید میباشد و در حال حاضر نیز پیشنمازی
شبستان مذکور را عهدهدار است.
مروری به زندگی نامه برخی از ائمه جماعت شبستان عتیق (آیت الله شاه آبادی، آیت الله رفیعی قزوینی)
الف- سید زین العابدین ظهیر الاسلام امام جمعه تهران متولد سال
1261 ق (1223 ش) پسر سید ابوالقاسم امام جمعه بود. پس از درگذشت پدرش چون
صغیر بود عموی او سید مرتضی کفالت امور امام جمعگی را عهدهدار شد. در سال
1280 ق (1242 ش) که به سن رشد و بلوغ رسید به فرمان ناصرالدین شاه، امام
جمعه تهران شد. سید زین العابدین امام جمعه در 11 ذی قعده 1321 ق
(7/11/1282 ش) در سن 60 سالگی درگذشت و در مقبره مجللی که برای پدر خود در
جنوب شهر تهران نزدیک دروازه سابق حضرت عبدالعظیم حسنی (ع) (خیابان شوش
فعلی) ساخته بود و معروف به سر قبر آقا میباشد به خاک سپرده شد.
ب- حاج شیخ جعفر سلطان العلماء فرزند شیخ محمد از ائمه جماعت
مسجد جامع تهران بود و ضمناً تولیت اوقاف مسجد جامع نیز سالها به عهده او
بود. نامبرده به واسطه انتساب به زین العابدین امام جمعه دارای شهرت و
معروفیت بود و با ناصرالدین شاه و امین السلطان صدر اعظم وقت روابط حسنهای
داشت. از کارهای مهم او پذیرائی از روحانیونی بود که از زیارت عتبات
عالیات عراق به تهران میآمدند و یا به قصد زیارت حضرت امام رضا (ع) به
مشهد میرفتند. این سنت از زمان قبل معمول بود. ناصرالدین شاه برای این نوع
هزینهها علاوه بر تولیت موقوفات مسجد جامع، چند تا آبادی در اطراف تهران
به عنوان سرمایه این کار به او داده بود. وی در سال 1336 ق (1296 ش) در
تهران درگذشت.
ج- آیت الله محمد علی شاه آبادی فرزند آیت الله محمد جواد
اصفهانی حسین آبادی (متوفی1312ق- 1273ش) در سال 1253 ش در اصفهان دیده به
جهان گشود. مقدمات را در نزد پدر و برخی از علمای اصفهان و از جمله برادرش
آیت الله شیخ احمد مجتهد بیدآبادی آموخت.
در سن 12 سالگی به علت تبعید پدرش از طرف ناصرالدین شاه به
تهران، همراه خانواده در تهران ساکن شدند و در طول اقامت شانزده ساله در
این شهر در نزد بزرگانی مانند: ابوالحسن طباطبائی اصفهانی، میرزا هاشم
گیلانی اشکوری، میرزا محمد حسن آشتیانی تلمذ نمود.
در سال 1320 ق (1281 ش) به اصفهان رفت و به مدت دو سال در نزد
علامه محمد هاشم خوانساری چهار سوقی تحصل نمود و هم زمان کتاب قانون ابو
علی سینا در طب و زبان فرانسه را فراگرفت. در سال 1283 ش به نجف رفت و در
حلقه درس آخوند محمد کاظم خراسانی مشهور به صاحب کفایه، شیخ فتحالله شریعت
اصفهانی مشهور به شیخ الشریعه و حاج میرزا حسین خلیلی، شرکت کرد. یک سال
نیز در سامراء از محضر درس آیت الله میرزا محمد تقی شیرازی (میرزای دوم)
بهره برد.
در سال 1330 ق (1290 ش) به اصرار مادرش به ایران باز میگردد.
مدتی در اصفهان اقامت میگزیند و سپس به تهران آمده و به سبب سکونت در
خیابان شاه آباد (خیابان جمهوری اسلامی فعلی) به شاه آبادی مشهور میگردد.
آیت الله شاه آبادی به مدت 17 سال یعنی تا سال 1307 در تهران به نشر و
ترویج معارف اسلامی میپردازد. در همین سال به قم هجرت مینماید و تا سال
1314 ش به تدریس و تربیت طلاب همت میگمارد.
در سال 1314 با اصرار بیش از حد مردم به تهران بازمیگردد و به
مدت دو سال در مسجد امین الدوله و سپس در شبستان عتیق مسجد جامع به
راهنمایی و ارشاد مردم میپردازد، تا این که در سال 1328 ش دعوت حق را لبیک
گفته و به جوار حضرت حق میشتابد.
ایشان قبل و بعد از سلطنت رضاخان به مخالفت و مبارزه با او
پرداخت و در اعتراض به جنایات رضاخان به مدت یازده ماه در جوار حرم حضرت
عبدالعظیم(ع) به صورت تحصن به سر برد. بسیاری از روحانیون در اثر فشار
حکومت رضاشاه مجبور به کنار گذاردن لباس روحانی شدند، اما آیت الله شاه
آبادی به منظور مقابله با اقدام او، هفت تن از فرزندان خود را به لباس
روحانیت ملبس نمود.
امام خمینی که افتخار شاگردی او را در قم و تهران داشت و همواره
از او با تجلیل و تکریم فراوان یاد مینمود درباره شجاعت و مبارزه استادش
میفرماید:
«مرحوم آقای شاه آبادی علاوه بر آن که یک فقیه و عارف کامل بودند، یک مبارز به تمام معنی هم بودند»
وی در طول امامت خود در مسجد جامع، به تدریس و وعظ و خطابه
میپرداخت و هیچگونه اعتنایی به ممنوعیت منبر و دشمنی رضاخان با این گونه
شعائر مذهبی نداشت. از این رو عوامل حکومت وقتی دیدند مشارالیه بر روی منبر
علیه آنها سخنرانی و افشاگری میکند به خیال خود برای این که او را از این
کار باز دارند، منبر مسجد جامع را ربودند ولی وی هم چنان به بازگویی حقایق
علیه جنایت آنان میپرداخت. مؤمنین بارها در تهیه منبر دیگر به ایشان
اصرار میکردند ولی آیت الله شاه آبادی میگفت: من ایستاده سخن میگویم تا
بدانند منبر سخن نمیگوید.
مرحوم میرزا محمد صادق شاه آبادی برادرزاده آیت الله شاه آبادی میگوید:
« زمانی که رضاخان منبر رفتن را ممنوع کرده بود و روضهخوانی
نمیشد و اگر کسی میخواست دهه عاشورا را روضهخوانی راه بیندازد، باید
هنگام اذان صبح، پنهانی جلسه عزاداری درست کند و در خانهاش را هم ببندد،
درست همان وقت، ایشان در مسجد جامع منبر میرفت و برنامه عزاداری دائر
میکرد و رئیس کلانتری بازار هم میآمد جلوی در میایستاد و حرفهای ایشان
را گوش میکرد و جرأت نمیکرد که چیزی بگوید و میرفت»
مرحوم آیت الله محمد باقر محی الدین انواری نیز میگوید:
«مرحوم شاهآبادی از افرادی بود که در تهران با قاطعیت در برابر
رضاخان ایستاده بود و در شرایطی که رضاخان تمام مساجد و منابر را تعطیل
کرده بود، وی هیچگاه مسجد و منبر و سخن گفتنش قطع نشد.»
آیت الله نصرالله شاه آبادی میگوید:
« در زمان رضاخان زمانی قصد کردند نماز جماعت مساجد را تعطیل
کنند. در مسجد جامع که ائمه جماعت متعددی داشت، هریک از آنها به دلیلی
نیامدند. یکی به مسافرت رفت، دیگری به اصطلاح مریض شد، اما آیت الهک شاه
آبادی برای نماز عازم مسجد شدند.
آن روز عوض مردم نمازگزار، عدهای قزاق در مسجد مستقر شده بودند.
در راه مسجد یکی از مریدان آقا به ایشان میگوید: در مسجد قزاقها
ریختهاند. آقا میفرمایند: خب، قزاق ریخته باشد! و وارد مسجد میشوند. یکی
از افراد دولت با لباس شخصی جلو میآید و به آقا میگوید: آقا مگر
نمیدانید نماز تعطیل است؟ آقا در حالی که حتی سرشان را بلند نکرده بودند
که او را نگاه کنند، به او فرمودند: برو بگو گندهتر از تو بیاد.
آن مامور گفت: من بزرگتر هستم.
آقا فرمودند: اگر با تو حرف بزنم بعداً کسی دیگری نیست که اعتراض کند؟
گفت: خیر
فرمودند: این جا کجاست؟
گفت: تهران
فرمودند: نه این جا که ایستادهای و با تو صحبت میکنم، کجاست؟
گفت: مسجد
فرمودند: من کی هستم؟
گفت: پیشنماز
فرمودند: مملکت چه مملکتی است؟
گفت: ایران
فرمودند: ایران، دینش چیست؟
گفت: اسلام
فرمودند: شاه چه دینی دارد؟- نمیتوانست بگوید مخالف قرآن و نماز و اسلام است-
گفت: شاه مسلمان است.
ایشان فرمودند: هر وقت شاه گبر شد و اعلام کرد که من کافرم و یا
یهودی و نصرانی هستم و بالای سر این مسجد ناقوس زدند، من که پیشنماز
مسلمانان هستم، میروم و در مسجد مسلمانان نماز میخوانم ولی مادامی که این
جا ناقوس نزدهاند و شاه هم اعلام گبریت و کفر نکرده، من پیشنماز مسلمانان
باید این جا نماز بخوانم.
پس از این گفت و گو وارد شبستان شدند و با این که کسی برای نماز
در مسجد نبود، داخل محراب به نماز ایستادند. یکی از نمازگزاران که ایشان را
دیده بود در مسجد فریاد «الصلوه» را بلند کرد. مردم هم که نمازگزار بودند
با منع به وجود آمده، مشتاقتر شده بودند و به مسجد هجوم آوردند وبساط شاه و
قزاقها به هم خورد.
حاج محمود اخوان از شاگردان ایشان میگوید:
« در روز تاسوعا یا عاشورا، مأمورین رضاخان به مسجد جامع آمدند
که مانع برگزاری مراسم عزاداری بشوند و میگفتند باید از وزارت فرهنگ اجازه
بگیرید. در این حال آیت الله شاهآبادی، خطاب به آقای سید علی اصغر آل
احمد که صدای خیلی خوبی هم داشت، فرمودند که: زیارت عاشورا را بخوان. مرحوم
آل احمد هم شروع به خواندن زیارت عاشورا کرد و در اثر آن صدای گریه و ضجّه
و عزاداری مردم در تمام بازار بلند شد. بعد هم آیتالله شاهآبادی خطاب به
مأمورین رضاخان گفتند: به آن مردک قلدر چاروادار بگو که مانع عزاداری مردم
نشود و به وزیر فرهنگ هم بگو که درِ وزارت فرهنگش را ببندد. این جا وزارت
فرهنگ ماست. »
آیت الله شاه آبادی شاگردان بسیاری در علم اصول، فقه، تفسیر،
عرفان، منطق و فلسفه داشت که از بارزترین آنان میتوان از : امام خمینی،
آیت الله سید شهاب الدین نجفی مرعشی، آیت الله میرزا هاشم آملی، آیت الله
شیخ محمد رضا طبسی، آیت الله محمد ثقفی تهرانی (پدر همسر حضرت امام خمینی)
نام برد.
آن مرحوم دارای تألیفات فراوانی است که معروفترین آن عبارت است
از: شذرات المعارف، رشحات البحار، منازل السالکین، مفتاح السعاده فی احکام
العباده، حاشیه نجاه العباد، رساله العقل و الجهل ...
این عالم و عارف کامل در ساعت 14 روز پنجشنبه سوم آذر 1328 ش
(سوم صفر 1369 ق) در اثر ابتلای ممتد به بیماری قند درگذشت و پس از تشییع
هزاران نفر از مردم به حضرت عبدالعظیم(ع) منتقل شده و در مقبره شیخ
ابوالفتوح رازی به خاک سپرده شد.
د- آیت الله سید حسن احمدی اصفهانی (علون آبادی) در سال 1326 ق
(1286 ش) در روستای علون آباد واقع در 90 کیلومتری اصفهان متولد گردید.
ادبیات عرب را نزد آقا شیخ علی مسگر یزدی و فقه و اصول را در محضر میرزا
احمد مدرس و سید مهدی درچهای آموخت. در سال 1344 ق (1304 ش) برای ادامه
تحصیل به قم رفت و از سال 1307 افتخار شاگردی آیت الله شاه آبادی و هم چنین
دامادی او را کسب کرد و از محضر آیات محمد همدانی و سید محمد حجت شیرازی
نیز بهره برد. نامبرده از دوستان امام خمینی بود و پس از رحلت آیت الله شاه
آبادی به تهران آمده و در شبستان مذکور به اقامه جماعت و ارشاد مردم
پرداخت.
اکثر فرزندان او در زمان پهلوی دوم جزء مبارزین بودند و یکی از
فرزندان او به نام سید احمد احمدی در سال 1354 در اثر شدت شکنجه دژخیمان
ساواک به شهادت رسید. آیت الله احمدی سالهایی از آخر عمر خود را با
بیماری، خانه نشینی و از کارافتادگی سپری نمود و در بهمن سال 1357 در حالی
که چند روز بیشتر به سقوط رژیم پهلوی و آزادی فرزندانش از زندان باقی
نمانده بود، دار فانی را وداع گفت.
ﻫ- آیت الله سید ابوالحسن رفیعی قزوینی فرزند سید ابراهیم در سال
1315 ق (1276 ش)- 1310ق، 1271 ش نیز گفته شده است ـ در یکی از خاندانهای
مشهور و روحانی قزوین دیده به جهان گشود. از آنجایی که نام جد او سید
میرزا رفیع نام داشت به آل رفیعی و به صورت اختصار به رفیعی شهرت یافتند.
مقدمات را در مدرسه صالحیه قزوین نزد ملا علی طارمی و ملا علی اکبر
تاکستانی گذراند، سپس به تهران آمد و از درس سید محمد تنکابنی، شیخ مسیح
طالقانی و شیخ محمدرضا نوری بهره برد.
در علم حکمت و کلام از محضر میرزا حسن کرمانشاهی، حاج فاضل
تهرانی شمیرانی، عبدالنبی نوری و ملا محمد هیدجی زنجانی درس گرفت. در فنون
ریاضی شاگرد میرزا ابراهیم زنجانی و در نجوم و هیئت شاگرد شیخ علی رشتی
بود. در زمان زعامت حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی به قم رفت و علاوه بر
تدریس فقه، اصول و فلسفه در درس شیخ عبدالکریم و شیخ ابوالقاسم کبیر قمی
شرکت جست.
در سال 1348 ق (1308 ش) با اجازه شیخ عبدالکریم، آیت الله سید
ابوالحسن اصفهانی و آیت الله محمدرضا مسجد شاهی اصفهانی به مقام اجتهاد و
نقل روایت نایل گردید و سپس به زادگاه خویش قزوین بازگشت و به مدت سی و دو
سال به تدریس علوم عقلی و فقه و اصول پرداخت. در سال 1380 ق (1339 ش) به
مدت دو ماه به قم بازگشت و سپس در تهران ساکن شد و در شبستان عتیق مسجد
جامع (شاه آبادی) به اقامه نماز جماعت و تدریس خارج فقه و اصول و اسفار
اربعه ملاصدرا پرداخت. حوزه درس او در مسجد جامع پر رونق بود و افراد
بسیاری از محضر او بهرهمند میشدند. شهرت علمی و اخلاقی او به حدی بود که
شبستان مذکور به نام او نامبردار گردید.
علامه رفیعی قزوینی شاگردان بسیاری بالاخص در علم حکمت و فلسفه تربیت کرد که از جمله آنان عبارت است از:
امام خمینی، حسن زاده آملی، محمد باقر محی الدین انواری، سید رضی
شیرازی، سید جلالالدین آشتیانی، محمد ثقفی تهرانی، محسن رفیعی (پسر
علامه)، مصطفی امام جمعهای و ...
مرحوم علامه علاوه بر تدریس، تالیفات بسیاری در فقه، اصول، فلسفه
مشاء و حکمت متعالیه دارد که برخی از آن عبارت است از: حواشی کتاب الصلاه،
حج، مکاسب، کفایه الاصول، اسفار اربعه ملاصدرا، اسرار الحکم ملا هادی
سبزواری، شرح الاشارات و شفای ابو علی سینا و ...
آیت الله رفیعی قزوینی با تمام اشتغالات علمی و مذهبی، از رسیدگی
به امور اجتماعی و سیاسی برکنار نبود و بارها با بیانیهها، اعلامیهها و
مذاکرات مختلف در مقابل مظالم و دین ستیزی رژیم پهلوی ایستادگی کرد. حمایت
او از نهضت اسلامی به رهبری امام خمینی قابل توجه و در خور ستایش است.
در پرونده انفرادی وی در ساواک چنین مینویسد:
«خمینی مدت چهار سال نزد آیت الله رفیعی درس خوانده و در حال
حاضر از لحاظ علوم دینی و فقه و فلسفه و غیره همتایی ندارد و متقابلاً
خمینی از او شنوایی دارد»
در سند دیگری در سال 1338 اعتراض او را علیه موسیقی مبتذل ذکر
مینماید. ایشان در تاریخ 2/8/41 در اعتراض به تصویبنامه انجمنهای
ایالتی و ولایتی تلگرافی به شاه ارسال داشته و خواستار لغو آن میگردد.
پس از وقوع فاجعه کشتار طلاب در مدرسه فیضیه در فروردین سال
1342، علامه رفیعی اعلامیهای صادر کرده و این جنایت را به شدت محکوم کرده و
هدف رژیم را معدوم نمودن جمیع شئون اسلامی میشمرد.
در جریان دستگیری امام و حوادث پانزده خرداد 42، علامه رفیعی در
تاریخ 2/5/42 اعلامیهای به طرفداری از امام خمینی و حرکت دست جمعی علما به
تهران در اعتراض به بازداشت ایشان صادر نموده و حمایتش از این اقدام
روحانیون را اعلام میدارد و خود در تاریخ 19/5/42 به محل حبس امام خمینی
رفته و به مدت نیم ساعت با ایشان ملاقات مینماید.
با تبعید امام به ترکیه در 13 آبان 43، آیت الله رفیعی قزوینی با
ارسال تلگرامی به سفارت ترکیه، مقام علمی و عملی امام خمینی را یادآوری
کرده و مینویسد:
«مهمان عالی قدری که در این ایام قدم به خاک ترکیه نهاده ، یکی از مراجع بزرگ اسلام و نمونه کامل علم و فضیلت و تقوی است »
ساواک در گزارشی به نقل از فرزند آن مرحوم (سیدمحسن) که بعد از
درگذشت آیتالله رفیعی قزوینی عهدهدار امام جماعتی گردید، چنین مینویسد:
« سید محسن رفیعی اظهار داشته است بعد از پدرم، شخص خودم مقلد
خمینی هستم و علاوه بر آن پدرم به من دستور دادهاند که خمینی اعلم بر تمام
مراجع تقلید است.»
این عالم جلیل القدر پس از عمری مجاهده علمی و عملی در ساعت 24
روز 23 دی 1353 (اول محرم 1395 ق) به علت بیماری قلبی در بیمارستان الوند
تهران دعوت حق را لبیک گفت و به جوار او شتافت. شهربانی ابتدا با تشییع
جنازه او مخالفت نمود ولی با توجه به نظر ساواک که این مخالفت را به مصلحت
ندانست، خانواده، دوستداران و مردم متدین در روز اول محرم، او را تشییع
کرده و به قم انتقال دادند و در مسجد بالاسر آستان مقدس حضرت معصومه (س) به
خاک سپردند.
مدرسان
در شبستان عتیق که از قدیمیترین بناهای مسجد جامع است همانند
سایر مساجد کهن، تعلیم و تدریس جزء برنامههای پیوسته آن بوده، هرچند اطلاع
دقیقی از تعداد و نام آنها ضبط نگردیده است، ولی میدانیم که آیت الله شاه
آبادی چهار شب در هفته درسهایی در رابطه با موضوعهای اسلامی از جمله
عرفان برگزار مینموده که مورد استقبال تعداد زیادی از متدینین، تجار و
طلاب قرار میگرفت. آیت الله سید ابوالحسن رفیعی قزوینی نیز در شبستان
مذکور تا سال 1352 درس خارج فقه و اصول و شرح و تفسیر فلسفه و حکمت را
افاده مینمود. هم چنین حاج شیخ محمد ربیعی (1309- 1273 ش) فرزند آخوند ملا
ربیع و آقا شیخ محمد رضا بروجردی نیز از مدرسان مسجد عتیق بودهاند.
علاوه بر افراد یاد شده از مدرسان دیگری نام برده شده که محل
تدریس آنها مشخص نشده و صرفاً می دانیم که در مسجد جامع به تدریس و نشر
معارف اسلامی میپرداختهاند و با توجه به قدمت شبستان عتیق و زیر گنبد
احتمال دارد در یکی از این دو محل به تعلیم شاگردان همت گماشتهاند. مثلاً
گفتهاند:
در بین سالهای 1328- 1320 ش در این مسجد حجتالاسلام میرزا ابوالفضل زاهدی قمی به تدریس تفسیر قرآن میپرداخته است.
حجتالاسلام حاج سید محمد علی سبط (سبط الشیخ) از علمای معروف تهران و نوه دختری مرحوم شیخ انصاری از مدرسان مسجد جامع بود.
سید علی بن حسین موسوی حایری تهرانی بهشتی (متولد 1354 ق) مشهور
به سید علی مفسر تهرانی، مجلس تفسیر در مسجد جامع داشت. شیخ آقا بزرگ
تهرانی درباره ایشان مینویسد: «وی همان مفسر مشهوری بود که در مسجد جامع،
تفسیر خویش را موسوم به مقنیات الدور، درس میگفت».
آقا شیخ محمد حسین زاهد نیز از مدرسان این مسجد بوده و شماری از
تجار و بازاریان با تقوا و عدهای از علما که هنوز برخی در قید حیات هستند
از شاگردان او بودهاند.
حاج حسن نیک بین در مسجد جامع صرف و نحو تدریس میکرد.
واعظان
با توجه به قرار گرفتن مسجد جامع در مرکز تهران و احاطه آن در
بازار و محلات قدیمی که بیشترین جمعیت ساکن را در برمیگرفت، این مسجد از
مراکز مهم تجمع مردم تهران محسوب میشد و در این میان سه شبستان عتیق
(شاهآبادی یا رفیعی قزوینی)، گرمخانه و چهلستون از اهمیت بیشتری برخوردار
بود. اکثر وعاظ معروف نیز در این سه شبستان منبر رفته و به وعظ و ارشاد
مردم و بیان مسائل روز میپرداختند. برخی از وقایع مهم تاریخی و سیاسی و
سخنرانان مرتبط با آن وقایع در کتابهای مختلف نام برده شده است. قسمتی از
این مطالب در صفحات 146 تا 150 کتاب : مساجد دیرینه سال تهران، درج گردیده و
ما از ذکر آن به خاطر اجتناب از تفصیل خودداری میکنیم و صرفاً به آن چه
در اسناد ساواک ضبط شده بسنده مینمائیم.
سخنرانی و دعا برای سلامتی امام خمینی توسط فردی به نام جباری در شبستان شاه آبادی در تاریخ 12/11/45.
سخنرانی شهید آیتالله دکتر محمد مفتح درباره تبعید حضرت ابوذر و
میثم تمار (سلامالله علیهما) و عدم تمکین به ظلم و جور حکومت و دعا برای
امام خمینی بدون نام بردن از او، در تاریخ و مکان فوق الذکر.
سخنرانی نامبرده در تاریخ 29/1/46 و قول مساعد برای نام بردن از امام خمینی (ره) بالای منبر.
سخنرانی مشارالیه در تاریخ 30/1/46 و انتقاد از اوضاع اجتماعی و فساد اداری و نام بردن از امام خمینی(ره).
سخنرانی وی درتاریخ 1/2/46 دردفاع ازمظلوم وحمله به مجلات و جراید منحرف و قوانین خلاف شرع.
سخنرانی نامبرده در تاریخ 8/2/46 در اعتراض به فساد جامعه و
گسترش آن از طریق سینما و تطبیق زمان با حکومت بنی عباس و دعا برای امام
خمینی بدون نام بردن صریح.
سخنرانی او در تاریخ 11/2/46 در مورد نقشه دشمنان در ایجاد تفرقه بین شیعه و سنی و اقشار مختلف جامعه و دعا برای مرجع مورد نظر.
حجت الاسلام سید مهدی قوام اصفهانی واعظ مشهور تهران که در
شبستان مذکور نیز سخنرانی داشت و در بهمن سال 42 درگذشت و تشییع جنازه وی
در مسجد جامع انجام پذیرفت.
منبر حجت الاسلام شیخ علی اصغر مروارید در تاریخ 11/2/42 در
موضوع حقوق بشر و ترغیب مردم به آموزش فنون نظامی و انتقاد از سوء استفاده
نظامیان از سربازان وظیفه برای انجام امور شخصی آنها. البته در متن کتاب
اسناد دیگری از سخنرانیهای آقای مروارید ملاحظه خواهید نمود که احتمال
دارد برخی از این منابر در شبستان شاه آبادی و برخی در شبستان گرمخانه
برگزار شده باشد.
منبرسید عبدالرضاحجازی درتاریخ 27/1/46درموضوع عدالت واجرای آن توسط حضرت امام علی (ع)
2- شبستان زیرگنبد
این شبستان دومین مسجد در سمت جنوبی مسجد جامع است و بین شبستان
شاه آبادی و گرمخانه قرار دارد. این شبستان به شبستان تابستانی، عتیق و
بزرگ نیز نامیده میشود. مساحت این شبستان را 600، 700، 1100 متر مربع
گفتهاند ولی براساس اندازهگیری انجام شده توسط مسئولین مسجد مساحت آن
1161 متر مربع (43×27 متر) است. از لحاظ تاریخ ساخت به دو دوره تقسیم
میشود، دوره تیموری - صفوی و دوره قاجار . اعتماد السلطنه تاریخ ساخت آن
را به زمان فتحعلی شاه قاجار و بین سالهای 1212 تا 1250 ق نسبت میدهد.
این شبستان تقریباً به سبک شبستان اول ساخته شده است. شبستان شامل هجده
چهارطاقی در سه ردیف است. این چهارطاقیها روی ده ستون قطور استوارند. در
ضلع جنوبی شبستان، گنبد خانه آن واقع شده است.
از جمله امام جماعتهای معروف شبستان زیر گنبد میتوان به میرزای
قمی اشاره کرد که بعد از اتمام شبستان به درخواست فتحعلی شاه، نماز جماعت
برپا میکرد، وی از برجستهترین مراجع و علمای ایران در قرن 12 و 13 بود.
سید محمد باقر شفتی نیز در این زمان با معرفی میرزای قمی در این شبستان
نماز جماعت را برپا میداشته است. سید محمد باقر به عنوان نیابت عامه به
اجرای حدود نیز میپرداخته و عالمی بسیار عابد و زاهد بود.
در سالهای بعد آقای سبط شیرازی نوه مرحوم میرزای بزرگ صاحب
فتوای تنباکو که منزلش نیز در کوچه غریبان بازار بود و عمر طولانی نیز کرد،
نماز میخواند. پس از او آقای خلیلی و بعد از او آیت الله مجتبی تهرانی
حدوداً بعد از سال 54 ـ 53 که تا چندی قبل از رحلت ادامه داشت، نماز
میخواندند. البته برخی روزها که آیتالله تهرانی حضور نمییافت، فرزندش
حجتالاسلام حسین تهرانی نماز بهپا میداشت. بعد از رحلت آیتالله مجتبی
تهرانی، نامبرده بهصورت متوالی امامت جماعت را عهدهدار است.
در کتاب مساجد دیرینه سال تهران، صفحه 146، از حجتالاسلام خلیلی
به عنوان امام جماعت یکی از شبستانها که معلوم نیست کدام شبستان بوده نام
میبرد و در مورد وی مینویسد:
« در سال 1352 ﻫ . ش نیز در این مسجد حاج میرزا حسین خلیلی زرندی داماد شیخ عباس تهرانی به اقامة جماعت میپرداخته است. »
ولی با توجه به مصاحبه این مرکز با متولیان و معمرین مسجد جامع و
تعدادی از اسناد ساواک، نامبرده امام جماعت شبستان زیر گنبد بوده است.
ساواک وی را مقلد امام خمینی (ره) معرفی میکند و از او و سید محسن رفیعی
قزوینی (فرزند آیتالله سید ابوالحسن قزوینی رفیعی) و شیخ مجتبی تهرانی، به
عنوان سه نفری نام میبرد که به تبلیغ و ترویج افکار و اندیشههای امام
میپردازد. حجتالاسلام خلیلی از جمله افرادی بود که پس از فوت آیتالله
حکیم در نجف در سال 49 تلگرام تسلیتی به امام خمینی (ره) ارسال داشته و از
او به عنوان مرجع تقلید نام میبرد. از همینجا معلوم میشود که نامبرده
قبل از سال 50 امام جماعت مسجد زیرگنبد بوده است.
3ـ شبستان گرمخانه یا زمستانی یا آیتالله جعفری
آخرین شبستان سمت جنوبی مسجد جامع است. گفته شده که این شبستان
در حدود 350 تا 400 متر مربع مساحت داشته و به شکل مستطیل است ولی براساس
اندازهگیری انجام شده توسط مسئولین مسجد مساحت آن 500 متر مربع(25×20متر)
است. و در سال 1228 ق (1191 ش) بنا شده و چون فعالیت وسیع آن در زمان امامت
مرحوم آیتالله غلامحسین جعفری همدانی انجام گرفته به شبستان آیتالله
جعفری و به علت استفاده از آن در فصل زمستان، به شبستان زمستانی و گرمخانه
شهرت یافته است.
بیشک از زمان استفاده از این مکان به عنوان محل اقامة نماز،
علمایی در آن عهدهدار جماعت بودهاند که متأسفانه نام و نشانی از آنان به
دست نیامد ولی شهرت اصلی آن از وقتی است که آیتالله جعفری امام جماعت این
شبستان میگردد و با سخنان تند و صریح سیاسی و اجتماعی خود آن را به یکی
از پایگاههای مهم مبارزه علیه رژیم شاه تبدیل میسازد. همچنان که در
مجموعه اسناد این کتاب مشاهده خواهید کرد بیشترین حجم نامهها و گزارشهای
ساواک نیز مربوط به همین شبستان و امام جماعت و سخنرانان انقلابی آن
میباشد و از این نظر در بین دیگر شبستانهای مسجد جامع، شاخص و ممتاز است.
از همینرو لازم است گذری بر زندگی این عالم مجاهد داشته باشیم.
آیتالله غلامحسین جعفری همدانی فرزند محمدتقی در یازدهم
آبان 1285 ش در روستای شاهنجرین از توابع شهرستان همدان به دنیا آمد. تاریخ
صدور شناسنامهاش پنجم اسفند 1311 ش و محل صدور آن نجف اشرف است به همین
دلیل در برخی از اسناد از وی با عنوان غلامحسین نجفی یاد شده است. در
سیزده سالگی برای فراگیری علوم دینی راهی شهر همدان شد و پس از گذراندن
مقدمات، در سال 1302 به قم رفت.
پس از سه سال تحصیل در قم در سال 1305 و در سن 24 سالگی عازم نجف
اشرف گردید و مدت 23 سال در آن شهر به تحصیل و تدریس پرداخت. در نجف در
محضر آیات عظام: میرزا ابوالحسن مشکینی، سید ابوالحسن اصفهانی، ضیاءالدین
عراقی، محمدحسین کمپانی، نائینی، سیدحسین بادکوبهای، میرزا احمد آشتیانی و
شیخ مرتضی طالقانی، علوم فقه، اصول و فلسفه آموخت و به درجات بالایی از
علوم دینی نائل و در سال 1328 به ایران آمد و در تهران اقامت گزید و شبستان
متروکه گرمخانه مسجد جامع را احیاء و بازسازی نمود و به اقامه جماعت و نشر
معارف اسلامی پرداخت. نامبرده خود در منبر مورخ 23/10/43 به این موضوع
اشاره کرده و میگوید:
« ....من تا به حال مدت شانزده سال است در این مسجد نماز میخوانم... »
شروع مبارزه آیتالله جعفری با رژیم شاه با آغاز حرکت امام
خمینی(ره) در مخالفت با لایحه انجمنهای ایالتی و ولایتی در سال 41 شکل
گرفته و تا پیروزی انقلاب اسلامی ادامه مییابد. شاید قبل از تاریخ مذکور
نیز ایشان در موقعیتهای مناسب در اعتراض به برنامههای حکومت اظهارات و
اقداماتی نموده باشد ولی انعکاسی از آن در اسناد ساواک ملاحظه نمیگردد.
اولین دستگیری و بازداشت او مربوط به حضور وی در جلسة روحانیان
در منزل آیتالله حاج شیخ محمد غروی کاشانی در تاریخ 3/11/41 درمخالفت با
لوایح ششگانه انقلاب سفید شاه بود که به مدت پنج روز ادامه داشت و در تاریخ
8/11/42 آزاد شد.
در تاریخ 17/3/42 به اتهام دخالت و همکاری در حادثه 15 خرداد
بازداشت شده و پس از چندی آزاد میگردد. در تاریخ 23/10/42 به صورت تلفنی
مورد تهدید ضرب و جرح و قتل با چاقو قرار میگیرد و فردای آن روز توسط
مأمورین کلانتری 13 به مدت چند ساعت دستگیر و مورد بازجوئی قرار گرفته و
سپس آزاد میگردد و گویا از وی التزام به عدم سخنرانی میگیرند، زیرا در
تاریخ 28/10/43 بعد از اقامة نماز جماعت، به جمعیت حاضر میگوید:
« من فعلاً اجازه صحبت کردن ندارم تا بعداً ببینم چه خواهد شد.»
در سال 43 به اتهام اقدام علیه امنیت داخلی دستگیر و برابر رأی
دادگاه عادی شماره 2 اداره دادرسی نیروهای مسلح به دو ماه حبس تأدیبی محکوم
و پس از طی مدت محکومیت از زندان آزاد میشود. البته این محکومیت در سند
دیگری پنج ماه اعلام شده است و از 30/10/43 تا 27/3/44 ادامه داشته است.
شجاعت و صراحت آیتالله جعفری در بیان حقایق و مخالفت با رژیم
شاه و حمایت از نهضت امام خمینی(ره) آنچنان گسترده و بیمحابا بود که
بارها منابع ساواک به تأثیر فوقالعاده سخنان وی در مردم و تبدیل شبستان
گرمخانه به پایگاهی برای مخالفین حکومت اعتراف نموده و به مسئولین خود چنین
گزارش میدهند:
« نظریه رهبر عملیات: شیخ غلامحسین جعفری پیشنماز شبستان گرمخانه
مسجد جامع که از روحانیون افراطی و از طرفداران سرسخت خمینی میباشد همه
ساله در ماههای رمضان و محرم از طلاب و وعاظ ناراحت و گمنام دعوت میکند
که در این مسجد به منبر بروند و در حقیقت مسجد مزبور را به صورت پایگاهی از
مخالفین درمیآورد .»
« شیخ غلامحسین جعفری تمام وجودش یک پارچه بغض و کینه است و
اکنون که نام مبارک شاهانه را در مسجد میبرد و از فرمایشات معظمله مطالبی
میگوید، چنانچه از طریق شهربانی شدیداً به جعفری تذکر داده نشود کار
عوامفریبی وی به جایی خواهد رسید که علناً به هتاکی و تحریک مردم برای
بلوا و شورش خواهد پرداخت. »
« با توجه به این به نظر میرسد این مسجد محل تجمع افرادی افراطی
است و آیتالله جعفری پیشوای مسجد نیز شخصی است ناراحت و متعصب واقعی در
راه دین اسلام و تأثیر عجیب در گفتههای اوست و همچنین بسیار بیآلایش و
بیپروا صحبت میکند، بهتر بود این مسجد در اول هر ماه رمضان تحت عنوان
تعمیر تعطیل میگردید ... »
نامبرده در تاریخ 16/1/46 پس از نماز جماعت رو به جمعیت کرده و میگوید:
«... یکی میگوید «خ» را نباید گفت چون آقایان خیال میکنند
خمینی گفته شد و جرم است، به زندان میبرند و شکنجه میدهند. همچنین « ش »
را هم نباید گفت چون شاه هم « ش » دارد و جرم است و شما را به عنوان
اهانت زندانی میکنند. سازمان امنیت و مأمورین آگاهی هرچه بخواهند اینطور
با مردم رفتار بکنند، نتیجه نخواهند گرفت، حالا انشاءالله که آنها اینقدر
از اسم خمینی میترسند وسیله خواهد شد که آقای خمینی به این بساط خاتمه
میدهد . ...»
بعد از این سخنرانی مأمورین ساعت 14 روز 17/1/46 وی را دستگیر و
تحویل زندان قزلقلعه میدهند. بازداشت وی چهار ماه به طول انجامیده و وی
در تاریخ 16/5/46 آزاد میگردد. ولی این آزادی دیری نمیپیماید و رژیم تحمل
او را برخلاف مصالح خود تشخیص داده و او را در مهرماه 1346 به عراق تبعید
میکند ولی ظاهر قضیه را جوری صحنهسازی مینماید که مسافرت عادی جلوه کند و
عدم بازگشت او را به اجازه ندادن دولت عراق نسبت دهد. وی شش ماه در عراق
میماند و سپس به ایران باز میگردد.
ساواک برای جلوگیری از بیانات روشنگرانه آیتالله جعفری در تاریخ
11/10/47 وی و چند تن از روحانیون مبارز دیگر را ممنوعالمنبر میکند ولی
وی بدون توجه به ممنوعیت سخنان خود را در مسجد ادامه میدهد.
درپی سخنان تند و ضد رژیم و ضد جشنهای 2500 ساله شاهنشاهی در
مهرماه 1350 توسط شیخ غلامحسین جعفری نامبرده در تاریخ 19/8/50 دستگیر و
تحویل ساواک میگردد و در تاریخ 27/11/50 تبرئه شده و آزاد میگردد.
آیتالله جعفری پس از آزادی از زندان از پای ننشسته، همچنان به
مبارزه خود علیه رژیم ادامه داد. با آن که از سال 50 تا پیروزی انقلاب
اسلامی از حجم گزارشهای ساواک درباره وی کاسته شده ولی از همان تعداد نیز
میتوان به پشتکار و تلاش وی در پیروزی نهضت امام خمینی(ره) دست یافت.
این روحانی مبارز در سال 1356 به علت سکته قلبی در منزل بستری شد
و در نتیجه در فعالیتهای سیاسی و مبارزاتی آن سالها کمتر شرکت کرد.
در سال 57 و ورود امام به ایران و پیروزی انقلاب اسلامی، امام
همواره جویای حال ایشان بود و چندبار آیتالله سید محمد صادق لواسانی را از
جانب خود به عیادت ایشان فرستاد. آیتالله جعفری در 27 آبان 1374 به علت
کهولت سن و ناراحتی قلبی به جوار رحمت حق شتافت و در قبرستان شیخان قم به
خاک سپرده شد.
آقای عزتالله شاهی در بخشی از خاطرات خود درباره مسجد جامع و آیتالله جعفری میگوید:
« در دهه 40 مسجد جامع بازار یکی از مراکز و پایگاههای مهم
فعالیتهای سیاسی بود و من به سبب حضورم در بازار به آنجا رفت و آمد
میکردم. در شبستان گرمخانه این مسجد، شیخی به نام غلامحسین جعفری همدانی
اقامه جماعت میکرد. این روحانی مبارز، سر نترسی داشت و به صراحت علیه رژیم
صحبت میکرد.
هیچ ترس و واهمهای از ساواک و مأموران امنیتی رژیم نداشت...
ساواک واقعاً حریف آقای جعفری نبود ... یک بار تیمسار مقدم به او تلفنی
گفته بود که: آقا شما بهتر است برای تبلیغات اسلام از تلفنت، از قلمت
استفاده کنی، نامه بنویسی، توصیه بکنی و برای هرکاری ما کمکت میکنیم.
مقالهای بنویس، مجلهای تأسیس کن، بودجهاش را ما تأمین
میکنیم، چرا با سخنرانی خودتان را به زحمت میاندازید. شیخ هم مطالب و
پیشنهادات تیمسار را بالای منبر طرح کرد و گفت من در همان پشت تلفن به او
گفتم که آن قلم و آن دست و آن گوشی بشکند، آن زبان لال بشود که بخواهد با
تلفن توصیه و تبلیغ کند. شما بروید و این دام را برای مرغ دیگری بگذارید،
من اهل این حرفها نیستم، کار خودم را میکنم ... هنگام محاکمه در دادگاه،
تیمسار خواجهنوری (رئیس دادگاه) میگوید: آ شیخ هرگاه اسم اعلیحضرت برده
میشود برای احترام بلند شو! آقای جعفری عصبانی میشود و میگوید: تو کسی
نیستی که بخواهی به من دستور بدهی! عصایش را بلند کرد و به سوی عکس شاه
گرفت و ادامه داد: من با این مخالفم، آن وقت تو میگویی برای اسمش بلند
شوم؟! من برای خودش بلند نمیشوم تا چه رسد به اسمش.
به یاد دارم روزی مأمورین ساواک تحت عنوان سازمان اوقاف چکی به
مبلغ یکصدهزار تومان به او دادند تا ایشان خرج مسجد کند. گفتند: حاج آقا
شما این را بگیرید و فقط یک امضاء کنید و هرطور صلاح دانستید آن را خرج
کنید. من آنجا بودم، شیخ نگاه تند و غضبآلودی به آنها کرد و گفت: من
حقالسکوت نمیگیرم. بروید سراغ کسانی که به آن احتیاج دارند.
این پیشنهادها در شرایطی به او میشد که وی گاهی به نان شبش
محتاج بود. خودش میگفت: گاهی بعد از نماز ظهر و عصر که میخواستم بروم
خانه چون پول نداشتم تا نان بگیرم، داخل مسجد ماندم، میخوابیدم، کتاب و
قرآن میخواندم، تا غروب بشود و در این فاصله پولی به دستم برسد ... به هر
روی او الگوی خوبی از شجاعت و شهامت و ایمان برای من بود و من در زندگی و
در مبارزه از او بسیار تأثیر گرفتم و به خاطر شرکت در برنامهها و
سخنرانیهای او، چندبار به ساواک و کلانتری احضار شدم ... به غیر از من
افراد دیگری را نیز برده بودند، چراکه حریف خودش نمیشدند، میخواستند با
تهدید و زور و فشار پشت سر ایشان را خالی کنند .... »
خانم دباغ نیز به همکاری و فداکاری آیتالله جعفری اشاره کرده و میگوید:
« در موضوع اعلامیهها، ما با مرحوم غلامحسین جعفری همکاری
میکردیم. امام جماعت مسجد جامع تهران که مدتی هم در زندان بودند؛ ایشان
همیشه به من سفارش میکردند که «فلانی اگر یک وقتی گیر افتادی و گرفتار هر
مرجعی که شدی سعی کن اسم هیچ کس را لو ندهی، ولی اگر چارهای نداشتی بگو از
غلامحسین[اعلامیهها را]گرفتم»بااین همه هیچ وقت ازدفعاتی که اعلامیهای
به همراه داشتم،گیر نیفتادم.»
شبستان گرمخانه در زمان عدم حضور آیتالله جعفری در ایام
مسافرت، بازداشت، تبعید و پس از درگذشت وی، توسط فرزندش شیخ محمد اداره
شده و در آن اقامه جماعت انجام میگرفت، تا اینکه از سال 1380 به علت
تعمیرات تعطیل گردید و تا سال 91 به همین حال بود تا این که در سال مذکور
سر و سامانی یافته و مجدداً مفروش گردید ولی درحال حاضر فاقد امام جماعت
است.
واعظان
روحانیون بسیاری در شبستان مذکور منبر رفتهاند و این شبستان
مرکز ایراد سخنرانی وعاظ انقلابی بود تعدادی از آنها که سندهایش در این
مجموعه درج گردیده عبارت است از:
شهید شیخ محمدجواد باهنر
شیخ محمد مهدی ربانی املشی
شیخ محمد حسن طاهری ریزی معروف به طاهری اصفهانی
سید عبدالرضا حجازی
سید محمدرضا یاسینی
شیخ سیفالله نورانی
شیخ ابوالقاسم ابوطالب دماوندی (نجات)
شیخ محمود صالحی
شیخ مقدسی خراسانی
سید احمد حسینی همدانی
شیخ منطقی واعظ
4ـ شبستان چهلستون
در ضلع شرقی صحن قرار دارد. مربع شکل است و مساحت آن 1681 متر
مربع (41×41 متر) و مربع شکل است. شبستان دارای 36 ستون میباشد اما به
چهلستون شهرت یافته است. در مورد سال بنای این شبستان اقوال مختلفی گفته
شده است. اعتمادالسلطنه تاریخ بنای آن را سال 1202 ق ( 1166 ش ) میداند.
دایرةالمعارف بناهای آرامگاهی ساخت آن را در سال 1226 ق (1189 ش)
میشمارد. آقای عبدالزهراء ابراهیمزاده در مقاله خود و در مصاحبه با این
مرکز سال تأسیس آن را 1180 ق (1145 ش) و تاریخ بازسازی مجدد را سال 1240 ق
(1203 ش)میداند. مرحوم آیتالله حسن سعید تهرانی تاریخ بنای مسجد را سال
1226 ق (1189 ش ) و تاریخ مرمت آن را براساس آنچه در سردر شبستان چهلستون
نوشته شده سال 1240 ق (1203 ش) میداند. سخن اخیر مورد اعتماد ماست.
زمین شبستان چهل ستون ظاهراً قبلاً باغچهای در کنار مسجد جامع و
متعلق به میرزا مسیح مجتهد استرآبادی بوده و نامبرده آن را وقف احداث مسجد
نموده و خود با مساعدت مردم و خیرین به بنای آن همت گمارده و پس از بنای
اولیه اقدام به اقامه نماز جماعت کرده است.
شبستان چهلستون دارای سه محراب است و از این جهت به شبستان سه
محرابه نیز نامبردار است. درهر محرابی سه امام جماعت، نمازهای روزانه را
اقامه میکردند ولی در مرور زمان چون مسجد جامع در بافت تجاری و بازار قرار
گرفت و از تعداد نمازگذران و اوقات اقامه نماز کاسته شد، فقط از یک محراب
استفاده شد و در حال حاضر نیز چنین است و قسمتی از فضای وسیع شبستان به
خاطر عدم نیاز به آن با پرده جداسازی شده است.
مسجد چهلستون دارای یک مدرسه علمیه با پانزده حجره و کتابخانة
وسیعی در حدود 1500 متر مربع است که دربارة هریک در شرح زندگی آیتالله حسن
سعید تهرانی توضیح مختصری خواهد آمد.
اولین امام جماعت مسجد، بانی آن آیتالله میرزا مسیح مجتهد استرآبادی و بعد از او فرزند و نوداگان او به ترتیب زیر بودهاند:
آیتالله میرزا ابوالحسن تهرانی
آیتالله میرزا آقابزرگ تهرانی
آیتالله میرزا عبدالله سعید تهرانی معروف به چهلستونی
آیتالله شیخ حسن سعید تهرانی
حجتالاسلام شیخ محمود سعیدی تهرانی
در دو محراب دیگر شبستان نیز مدتی میرزا محمود، میرزا محمد و
میرزا محمدحسین جامعی نماز میخواندند و میرزا محمود مسجد جامعی به تدریس
سطوح عالیه دروس حوزوی نیز میپرداخته است.
مروری بر زندگینامه برخی از ائمه جماعت شبستان چهلستون
الف ـ آیتالله میرزا مسیح مجتهد استرآبادی در سال 1193 ق (1157
ش) در استرآباد (گرگان) متولد شد. پدرش قاضی سعید استرآبادی فرزند ملاآقا
بابا فردی فاضل و اهل علم بود و میرزا مسیح در دامان او مقدمات ادب و فرایض
دینی را آموخت و سپس در همان شهر به تحصیل علوم پرداخت و بعد از چند سالی
عازم شهر قم شد و از محضر میرزای قمی بهره برد و پس از رسیدن به اجتهاد،
مدتی در مشهد به سربرد و سپس در تهران ساکن شد و به مجتهد تهرانی شهرت
یافت. بنابه گفتة مرحوم آیتالله مرعشی نجفی نسخه خطی و چاپی رسالة عملیه
میرزا مسیح در کتابخانه ایشان موجود است.
مهدی بامداد دربارة میرزا مسیح مینویسد:
« میرزا مسیح مجتهد استرآبادی در سال 1193 ق متولد و در زمان خود مجتهد مسلم تهران بود و نفوذ روحانی زیادی داشت.»
میرزا مسیح در تهران علاوه بر مقام مرجعیت، شاگردانی نیز تربیت
نمود که اطلاعی از اسامی آنان در دست نیست ولی سه تن از شاگردان وی در مشهد
مقدس عبارتند از: حاج میرزا نصرالله مشهدی (تربتی) از علمای مشهور خراسان و
شاگرد حاج ملاهادی سبزواری؛ حاج میرزا احمد ساوجی از مشایخ فقهاء و شاگرد
حاج ملا احمد نراقی؛ شیخ عبدالرحمن شیخ الاسلام، شیخالاسلام و مدرس مشهد
مقدس.
آثار قلمی میرزا
القواعد الاصولیه، کشف النقاب فی شرح اللمعة الدمشقه، شرح کتاب
المعاطاة، شرح قواعد الاحکام فی معرفة الحلال و الحرام، شرح مختصر النافع،
رساله فی احکام النیابه و جواب الاسئلهالفقهیه، رساله فی تحقیق ان العقود
و الایقاعات هل تحتاج الی اللفظ ام لا، احکام الشرط فی العقود و
الایقاعات، رساله فی الاجتهاد و التقلید، رساله تقلید در اصول دین، کتاب
فقه، رساله عملیه المصباح لطریق الفلاح، المصباح، مجموعه مسائل متفرقه.
میرزا مسیح علاوه بر شهرت علمی و اجتماعی در زمان خویش، بهخاطر
جریان قتل الکساندر گریبایدوف وزیر مختار روسیه، در تاریخ سیاسی ایران نیز
جایگاه ویژهای دارد. به خلاصه ماجرا از کتاب گلشن ابرار توجه نمائید.
قیام مردم تهران به رهبری میرزا مسیح
در روزگاری که میرزا مسیح مشغول آگاهی بخشیدن به مردم در امور
شرعی و اجتماعی بود به موجب بیکفایتی و سستی دربار و اختلاف شاهزادگان و
عیّاشی فتحعلیشاه قاجار و نیز به سبب ویژگیهای جغرافیایی و اقتصادی،
ایران به پهنه ریاست بازی جهانی کشیده شد و آلت دست توسعه طلبی، غارت،
تجاوز و تهاجم بیگانگان گردید.
میرزا مسیح که به نیرنگها و دسیسههای قوای سلطهطلب واقف بود،
با بیانات افشاگرانه خویش مردم را نسبت به سیاستهای حیلهگرانه متجاوزان
آگاه میساخت و از اینکه سیاستمداران قاجار در غفلت و بیخبری و عیاشی
بهسر میبردند بسیار نگران بود.
روسها از ضعف و نابسامانی و اختلاف شاهزادگان ایران سوءاستفاده
کرده، در تجاوزات پیدرپی خود بخشهایی از ایران را به قلمرو خود افزودند و
معاهدههای ننگینی را به کشور ایران تحمیل کردند. از جمله آنها معاهدة
ننگین ترکمنچای است که در پنجم شعبان 1243[30/11/1206 ش] بین ایران و روس
بسته شد و چون زنجیرگرانی برای مدت تقریباً یک قرن سیاست و اقتصاد ایران را
خدشهدار کرد و آثار نکبت بار فرهنگی و نظامی فراوانی به بار آورد.
در تحمیل غرامت سنگین ناشی از جنگ با ایران، الکساندر گریبایدوف
نقش مؤثری داشت. او با رفتار سراسر نخوت و پرتکبری که داشت مأموریت یافت که
به عنوان وزیر مختار به ایران آمده، ماده سیزدهم عهدنامه ترکمنچای را که
با اصرار خود در آن گنجانیده بود، عملی سازد. یادآور میشود که برطبق این
برنامه باید همه کسانی که از دو سو در جنگ اسیر شدهاند ـ خواه از نبرد
اخیر و جنگهای سابق ـ به فاصله چهار ماه باز پس گردانده شود. گریبایدوف که
در تاریخ یکشنبه 5 رجب 1244 ق [ 20/10/1207 ش] برای استرداد اسراء و
دریافت غرامت به ایران آمد میخواست به ضرب و زور و از سرغرور و جاهطلبی
هرچه سریعتر کار خود را انجام دهد. به همین بهانه به تحقیر و توهین مردم
پرداخت و نسبت به شیعیان و علمای دینی رفتار بدی از خود بروز داد.
او بدون اینکه لحظهای در فرجام کار خویش اندیشه کند با گستاخی
تمام به بهانه جستجوی گرجیان و روسهای پناهنده، به حریم خانههای مسلمین
تجاوز کرد و درپی تعقیب زنان گرجی برآمد، غافل از آنکه بسیاری از این زنان
در زمان آقا محمد خان قاجار به ایران آورده شده و درپی حقانیت اسلام و
تشیع و موقعیت مذهبی جامعه ایران مسلمان شده و ازدواج کرده و صاحب چندین
فرزند شده بودند. حاج میرزا حسن حسینی فسایی مینویسد:
« (گریبایدوف) اسرای گرجستان و ارمنستان را که از زمان قدیم در
حرمسرای دولت و ارباب شوکت صاحب اولاد بودند از فرط غرور مطالبه مینمود.
»
جهانگیر میرزا هم در تاریخ خود آورده است که:
« گریبایدوف زنان اهل اسلام را به زور و با حالتی توأم با ضرب و
جرح به خانه خود برده، شبها نگهداری میکرد؛ که این اعمال او درنظر اهل
اسلام ناپسند آمد. »
از این بدتر آنکه زنان را در داخل سفارت وادار کردند تا از مذهب
خود دست برداشته، اسلام را ترک کنند ولی آنان که از روی انگیزههای دینی و
علاقة درونی، مذهب تشیع را برای خود برگزیده بودند با این تقاضا به شدّت
مخالفت ورزیدند و به وسیله ذکر و دعا و خواندن قرآن آن هم با صدای بلند و
بهصورت جمعی تنفّر خویش را از سفیر و همراهان اعلام داشته، کوشیدند فریاد
استغاثه خود را به گوش علمای شهر برسانند.
حوادث اسفناکی که از سوی گریبایدوف و همکاران وی روی داد و ضمن
آن اهالی مؤمن تهرانی تحت فشارهای سخت قرار گرفتند از نظر علمای ایران
خصوصاً مجتهد ژرف اندیش و فقیه وارسته، میرزا مسیح تهرانی دور نبود و سکوت
کارگزاران دربار قاجار نسبت به این وقایع اسفانگیز او را به شدت عصبانی
نمود و به موجب بیانات افشاگرانه او و دیگر علمای مقیم تهران، شهر یکپارچه
جوش و خروش گردید و حمیّت مذهبی و تعصب دینی زمینههای اقتدار شایان
تحسینی را بهوجود آورد.
مردم و روحانیون با همبستگی بینظیر، برای سوزانیدن ریشه این
تجاوز آماده شدند و علما وظیفه خود دیدند که از شرف دینی در مقابل آن شقاوت
پیشگان دفاع کنند. طبیعی بود که مردم به سراغ مجتهدی میروند که پیشتر با
سخنان خردمندانه خود مخالفت خویش را با تجاوز و سلطه اعلام کرده بود و او
کسی غیر از میرزا مسیح نبود. وی که نمونه کاملی از مراجع عامل، عالیقدر و
زاهد بود موفق شد شکوه مذهب تشیع را به استکبار نشان دهد و غبار شرم و
درماندگی از رخسار مردم شکست خورده ایران بزداید. حامد الگار مینویسد:
« مقابلهای که بین مردم به رهبری میرزا مسیح و سفارت روس به
وقوع پیوست حالتی از جنگ و ستیز با دربار قاجار را به همراه داشت زیرا
حکومت بیش از پیش در معرض اتهام، خیانت و همکاری با قدرتهای بیگانه بود. »
سرانجام روز حادثه فرا رسید و مردم مسلمان تهران با هدایت علمای
شیعه و فتوای میرزا مسیح مجتهد در روز ششم شعبان 1244 ق [21/11/1207 ش] در
مسجد جامع شهر اجتماع کردند و از این کانون توحید و تقوا به سوی لانه فساد
گریبایدوف روانه شدند تا حکم اسلام و فتوای میرزا مسیح را مبنی بر آزاد
نمودن زنان مؤمن از دست سفیر شقی و بدرفتار، به اجرا درآورند.
هدف میرزا مسیح در این ماجرای شکوهمند تنها موضوع چند زن گرجی و
مشابه آن نبود بلکه مسألة اصلی بقای اسلام بود و نفی هرگونه سلطه و تجاوز.
هنگامی که گروهی از شیعیان در منزل خویش آسایش ندارند و کارگزاران قاجار هم
ذلیلانه به چنین آشفتگی تن دادهاند برای روحانی برجستهای چون میرزا مسیح
تکلیفی بالاتر از این قیام وجود ندارد.
جمعیتی که به فرمان میرزا مسیح از مسجد جامع به سوی سفارت روس
حرکت کرد درآغاز بیش از هزار نفر نبود ولی وقتی به در سفارت رسیدند رقم
آنان به صد هزار نفر بالغ گردید.
آنان با خشم و هیجان، خواستة برحق و منطقی خود را مبنی بر
آزادسازی زنان مطرح کردند امّا گریبایدوف به جای بردباری در مقابل مسلمانان
خروشان دستور داد تا به وسیله تیراندازی جواب آنها را بدهند. براثر این
تیراندازی نوجوان 14 سالهای که بین جمیعت بود به شهادت رسید.
مردم خشمگین جسد او را به مسجدی در آن حوالی برده، بر سر نعشش به
سوگواری پرداختند و برای گرفتن انتقام به سوی سفارت یورش بردند و با هجوم
دستهجمعی در سفارت را باز کردند و با افر اد سفارت درگیر شدند. بر اثر این
نبرد خونین که در یک طرف گروهی مهاجم و مسلح و در سوی دیگر عدهای مسلمان
معتقد بودند، 80 نفر از مردم در راه دفاع از حق و ایستادگی در مقابل تجاوز و
اجرای حکم اسلامی و عملی ساختن فتوای مجتهدی مبارز به شهادت رسیدند و 38
نفر از ساکنان سفارت کشته شدند که در بین آنان جنازه گریبایدوف دیده میشد.
دولت روسیه در همین ایام بر سر مسئلة اداره سرزمینهای تصرف شده
عثمانی در بالکان و حقوق مسیحیان یونان با قوای عثمانی درحال نبرد بود و در
چند مورد هم از عثمانیها شکست خورده بود و چون در قیام مردم علیه سفارت
روس تنها «مالتسف» دبیر اول سفارت از گزند حادثه جان سالم بدر برده و رفتار
تحریکآمیز گریبایدوف را در دربار روس روشن کرده بود، از ایننظر مصلحت
ندید در این خصوص پافشاری نموده، درگیری تازه ایجاد نماید. از همین رو بر
آن شدند که روش ملایمتری در پیش بگیرند.
البته از سوی تزار روس درخواست شده بود که رهبر قیام (میرزا
مسیح) دستگیر و تبعید شود که متأسفانه دربار ذلیل ایران بر طبق درخواست
روسها تصمیم به تبعید میرزا مسیح گرفت. وقتی خبر تبعید میرزا مسیح در
تهران پیچید بار دیگر توفانی از خشم مردم برانگیخته شد.
تظاهرات وسیعی صورت گرفت و موج انسانها از معابر و خیابانها به
راه افتادند و مخالفت خود را با این برنامه اعلام کردند. مزدوران قاجار به
جای عملی ساختن خواسته مردم، به حملات وحشیانهای علیه آنان پرداخته، به
ضرب و جرح مسلمانان اقدام کردند.
سرانجام در هشتم صفر 1245 ق [17/5/1208 ش] میرزا مسیح را به مسجد
شاه (مسجد امام خمینی کنونی) در تهران آوردند و وی را مجبور ساختند تا در
انظار عمومی با مریدان و خانواده خود وداع کند، امّا به دلیل خشم و اعتراض
اهالی تهران در آن روز موفق نشدند میرزا مسیح را به تبعید بفرستند و این
ماجرا چند روزی به تعویق افتاد و در روز بیستم صفر 1245 ق [29/5/1208 ش]
این مجتهد خیراندیش شهر تهران را به مقصد عتبات عالیات ترک کرد. وی در یکی
از آثار خود به ماجراهای سخت و سراسر رنج دوران تبعید اشاره دارد.
این عالم ربانی در سال 1263ق (1226 ش) در نجف اشرف دارفانی را
وداع گفت و فقیه بلند آوازة شیعه، شیخ محمدحسن نجفی صاحب کتاب
جواهرالکلام و تعدادی از علمای مشهور حوزة علمیه نجف بر پیکرش نماز خوانده
و او را در یکی از حجرههای غربی صحن بالاسر مقدس علوی به خاک سپردند.
ب ـ آیتالله میرزا عبدالله سعید تهرانی مشهور به چهلستونی فرزند
میرزا آقا بزرگ در سال 1254 ش (1292 ق) در تهران متولد شد. در برگ تعرفه
بیوگرافی روحانیون ساواک، سال تولد او 1305 ق یعنی 1266 ش نوشته شده است
ولی نامبرده خود در سه مورد برگ درخواست گذرنامه، تاریخ تولدش را 1254 قید
نموده است.
همچنین ساواک نام پدر او را در مواردی میرزا مسیح نوشته است. در
نوشته برخی از رجالنویسان نیز نام پدر او میرزا مسیح درج گردیده، میرزا
عبدالله در یکی از برگهای درخواست گذرنامه برای سفر به عراق در آبان
1346، نام پدر خود را حاج میرزا مسیح معروف به حاج میرزا بزرگ مرقوم داشته
و به نظر میآید مرحوم آیتالله میرزا ابوالحسن تهرانی فرزند آیتالله
میرزا مسیح مجتهد استرآبادی و پدر آیتالله میرزا بزرگ و پدر بزرگ آیتالله
میرزا عبدالله، به سبب علاقه و زنده نگه داشتن یاد و نام پدر مجاهدش،
نام او را روی فرزند خود گذاشته و در مرور زمان وی به میرزا آقا بزرگ شهرت
یافته و نام اصلی او از استعمال افتاده است.
بنابراین رجال نویسانی که وی را فرزند میرزا مسیح نوشتهاند
منظورشان میرزا آقا بزرگ بوده نه میرزا مسیح مجتهد استرآبادی. خود میرزا
عبدالله نیز در اکثر نامهها و مکتوبات، نامش را عبدالله مسیح طهرانی
مینگارد که به احتمال قوی سبب آن مطلب پیش گفته است.
میرزا عبدالله علاوه برکسب فیض از پدرش از محضر آقا شیخ علی
نوری، میرزا سید محمد تنکابنی، حاج شیخ مسیح طالقانی و میرزا هاشم شفتی
(شاگردان حکیم جلوه) و حاج آقا بزرگ ساوجی و شیخ باقر معزالدوله، در تهران
بهرهمند شد. در سال 1329 ق (1289ش) به نجف رفت و از آیات عظام: میرزا
محمدحسین نائینی، شریعت، ضیاءالدین عراقی و سید احمد کربلایی کسب علم نموده
و در سال 1333 ق (1293ش) به تهران بازگشت.
بعد از فوت پدرش در سال 1334 ق (1294ش) چند سالی به جای وی در
شبستان چهلستون مسجد جامع به اقامه نماز جماعت و ارشاد مردم پرداخت.
همزمان با تبعید آیات عظام شیعه از عراق به ایران در سال 1342 ق (1302ش)
به استقبال آنان رفته و همراه آنان به قم عزیمت کرد و حدود 13 سال در آن
شهر ساکن شده و از محضر آیتالله شیخ عبدالکریم حایری و شیخ ابوالقاسم کبیر
بهره گرفت.
پس از رحلت آیتالله حایری در سال 1315 ش به تهران بازگشت و تا
آخر عمر در شبستان مذکور عهدهدار امامت جماعت بود. آثار قلمی او عبارت است
از: حاشیه بر مکاسب، اصول فلسفه، رسالهای در مشتق، سنن النبی (ص)، هفت
رساله در مبداء و معاد. آیتالله میرزا عبدالله همچنین دارای حوزه درس در
مسجد جامع بود و عدهای از طلاب تحت سرپرستی او درس میخواندند.
آیتالله میرزا عبدالله هرچند فردی آرام و به دور از مسایل سیاسی
بود ولی از شروع نهضت امام خمینی(ره)، با نظر موافق در برخی از وقایع آن
دوران تا سال 1347 همکاری و مشارکت داشت.
وی در سال 41 با ارسال نامهای به اسدالله علم نخستوزیر خواستار لغو تصویبنامه انجمن ایالتی و ولایتی میگردد.
با وقوع حادثة 15 خرداد 42 مشارالیه با ارسال 52 فقره تلگرام و
نامه برای آیات عظام و علمای شهرهای نجف، کربلا، کویت، لنبان، همدان ...
نقش مؤثری در تهییج افکار عمومی علیه رژیم و دستگیری و بازداشت امام
خمینی(ره) داشت. او همچنین نامههایی به فرماندار نظامی تهران و رئیس
ساواک ارسال داشته و خواستار آزادی امام و روحانیون بازداشت شده میگردد.
منبع ساواک در گزارشی به تاریخ 30/1/43 اعلام میدارد که:
دارودسته میرزا عبدالله تهرانی و حسن سعید (پسر او) درنظر دارند نطق اخیر
آیتالله خمینی (نطق 21/1/43) را چاپ و در تهران منتشر نماید.
نامبرده در 8 آذر 43 نامهای خطاب به رئیس جمهور ترکیه نوشته و
خواستار رعایت تجلیل و احترام نسبت به امام خمینی(ره) گردید. در تاریخ
25/5/45 نیز نامهای به تیمسار نصیری رئیس ساواک نوشته و درخواست آزادی
تعدادی از روحانیون بازداشت شده را مینماید. در سال 1346 پس از آزادی
مرحوم حاج سید احمد خمینی از زندان، نامبرده به همراه چند تن دیگر از علماء
پیام تبریکی برای امام خمینی(ره) ارسال میدارند که مورد حساسیت و پیگیری
ساواک قرار میگیرد.
میرزا عبدالله روز 22/10/50 دار فانی را وداع گفت و طبق وصیت
بایستی به کربلا حمل و در حرم حسینی (ع) دفن گردد ولی با توجه به موقعیت
سیاسی و تیرگی روابط ایران و عراق این کار میسر نگردید، لذا جنازه را بعد
از تشیع در تاریخ 23/10/50 از مسجد جامع به شهر ری برده و در جوار حضرت
امامزاده حمزه بن موسی بن جعفر(ع) به خاک سپردند.
در مراسم ختم آن مرحوم در تاریخ 25/10/50 حجتالاسلام فلسفی در
شبستان چهلستون با حضور انبوهی از جمعیت، سخنرانی تاریخی خود علیه هتاکی به
امام خمینی (ره) را ایراد نمود که در سراسر کشور بازتاب گستردهای یافت و
پانزده روز پس از این سخنرانی آقای فلسفی تا آخر عمر رژیم پهلوی
ممنوعالمنبر گردید.
ج ـ آیتالله حسن سعید تهرانی فرزند آیتالله میرزا عبدالله و
خانم صغری سعید تهرانی (متولد 1259، متوفی اواخر بهمن 1346ش) در سال 1338ق
(1298ش) در تهران دیده به جهان گشود.
آموزش مقدماتی و سطح را در محضر پدر و حوزة علمیه تهران و قم
گذراند و علوم دانشگاهی را تا مقطع کارشناسی در رشتة الهیات ادامه داد. در
سال 1370 ق (1329ش) عازم نجف اشرف گردید. در حوزة نجف از حلقة درس آیات
عظام: سید محسن حکیم، سید ابوالقاسم خویی و علامه حسین حلّی بهره برد و
مورد توجه خاص علامه حلّی قرار داشت بهطوری که اجازه اجتهاد و روایت او و
همچنین در نامهای صحت و اتقان تقریرات او را از دروس صادر فرمود.
این تقریرات با نام مدارکالعروه (دلیلالعروه) تحریر گردیده
است. دوره اقامت وی در نجف پانزده سال به طول انجامید و در سال 1385ق
(1344ش) به تهران بازگشت و طبق دستور پدر بزرگوراش به اقامه نماز جماعت در
مسجد چهلستون پرداخت.
جامعیت آن مرحوم در علوم مختلفه و معارف اسلامی، خلوص، شیفتگی
به اهل بیت (ع)، غیرت دینی و مقابله با بدعتها و دروغپردازیهای دشمنان
اسلام و تشیع، فروتنی و تواضع فوقالعاده، قدرت جاذبه فراوان بالاخص در
قشر جوان، زهد، تقوا، سادهزیستی و سختکوشی وی موجب گردید که به سرعت مورد
توجه و علاقه عام و خاص و مرجع و ملجاء علماء، طلاب، اساتید، دانشجویان،
بازاریان، مبارزان، نیازمندان، مستضعفان و اقشار مختلف دیگر مردم مسلمان
قرار گیرد. هرچند پرداختن به هریک از این خصایل لازم و ضروریست و آثاری نیز
در این زمینه به طبع رسیده ولی هیچکدام نتوانسته ابعاد خدمات دینی،
فرهنگی، اجتماعی، و سیاسی وی را چنان که حق مطلب است، ادا نماید.
تکلیف کتاب حاضر نیز در حد ارائه تصویری از زندگی و فعالیتهای
سیاسی بزرگان در مسجد جامع است و هدف آن تقدیم عملکرد این پایگاه مهم در
تاریخ سیاسی نهضت امام خمینی (ره) و انقلاب اسلامی میباشد لذا نمیتواند
به شرح مبسوط و بسندهای از شخصیتها بپردازد. از اینرو به ناچار بهصورت
مختصر برخی از خدمات ارزشمند او را ذکر مینمائیم.
تأسیس مدرسة علمیه در مسجد جامع
مدرسة علمیه مسجد جامع در سال 1386 ق (1345 ش) توسط آیتالله
حسن سعید تهرانی بنا گردید. مسجد در گذشته دارای چهار حجره بود که با احداث
بنای مدرسة علمیه تعداد حجرهها به پانزده رسید و حجرههای قدیمی نیز
تعمیر و بازسازی شد. مدرسه در قسمت فوقانی شبستان زیر گنبد قرار گرفته است.
آیتالله سعید تهرانی در برخی از نوشتههای خود به سال تأسیس، چگونگی و علت تأسیس مدرسه و فعالیتهای آن اشاره نموده و مینویسد:
« ....از نجف اشرف مراجعت نموده و دورانی را در قم و تهران و نجف
در دانشگاه و حوزه گذراندم ... در ضمن انجام وظیفه از نماز و تبلیغ، به
رفع احتیاجات مسجد [جامع تهران] از برق و آب لوله و حوض و حوض خانه و سایر
نیازها پرداخته و به فضل خدای متعال در همه موارد موفقیت حاصل شد. پس از
بررسیهایی [در]یافتم که در دنیای کنونی که پیشرفت علوم روز، برقآسا افکار
همه جهان را به خود متوجه ساخته و مغزهای کشور ما را هم تاحدی تصرف نموده،
باید تا حد امکان در جلوی این سیل خانمان برافکن ایستادگی نمود، لذا
مدرسهای در کنار مسجد با کتابخانهای بنا نموده و از سال 1386 ق شروع
بهکار [نمود] و از بهترین مدّرسهای تهران و قم دعوت نمودم برای همکاری
[تا] در این امر حیاتی مساعدت فرمایند تا دستهای از طلاب جوان و جوانان
دانشگاهی با مبانی اسلام آشنا شوند و آنچه زیباست بگیرند و آنچه موجب
فساد است، ترک کنند و از وجود حضرت حجتالاسلام و المسلمین آقای نقوی و
حضرت حجتالاسلام و المسلمین آقا سبحانی و دیگران در این راه استفادههای
زیادی به عمل آمد ... دروسی که در مدرسه داده میشد به صورت پلیکپی بین
دانشجویان و طالبان دروس پخش و ارسال میگردید. سالیانی به همین منوال
ادامه خدمت داده شد و دروسی را که فرا میگرفتند به وسیله طلاب در قراء و
قصبات، شبهای جمعه با اقامة نماز برای علاقهمندان پیاده میگردید ... »
« ...متوجه شدم که وظیفة بزرگی را باید انجام دهم تا برای نسل
جوان و آینده طرحی ریخته شود، لذا با کمک مردان صالح و علاقهمندان به مکتب
تشیع مدرسهای در جنوب شرقی مسجد جامع تأسیس نموده و به تعمیر چهلستون همت
گماردم ... طلاب هم در ماه رمضان و محرم و شبهای جمعه به اطراف اعزام
میشدند و برای کسانی که در خارج بودند کتابهایی تألیف و یا تهیه نموده و
به آدرسی که به دست رسیده بود، تقدیم میگردید... »
وی در وصیتنامهای به تاریخ 6/12/1348 (عید سعید غدیر سال
1389ق) به حمایت و کمکهای آیتالله حکیم در بازسازی مسجد و تأسیس مدرسه و
کتابخانه اشاره کرده و مینویسد:
«... و علمای اعلام و مراجع عالیقدر، مخصوصاً حضرت
آیتاللهالعظمی حکیم زعیم شیعه، از حمایت و تشویق موجبات دلگرمی را
فراهم آوردند تا اینک به فضل پرودگار [و] تحت توجهات ولیعصر ارواحنا
لهالفداء، لولهکشی و آبِ حوض چهلستون، حوضخانه، راهرو مسجد، شبستان،
کتابخانه و مدرسه بهصورت آبرومندی تأسیس و تعمیر گردید. ... »
آیتالله جعفر سبحانی دربارة مدرسة علمیه چهل ستون مینویسد:
« ... بعداً که از نجف برگشت، چهلستون مدرسهای داشت اما غیر
رایج. هم مسجد را تعمیر کرد، هم مدرسه را. حوزهای را تشکیل داد. در آن
زمان مرسوم نبود طلاب را از نظر غدا تأمین کنند، حتی ایشان غذای آنها را
هم تأمین میکرد ... این حوزه تا مدتی (1371 ش) برپا بود.... »
مرحوم حجتالاسلام دکتر حسن جمشیدی قاضی دادگاه تجدید نظر تهران و از شاگردان مدرسة علمیه چهلستون میگوید:
«... بنده که سالها افتخار تلمذ از محضر ایشان را داشتهام ...
روزهای پنجشنبه هر هفته در مدرسة چهلستون طلابی که درس میخواندند (بعضاً
اکنون پستهای کلیدی و تصدی امور کشور را عهدهدار هستند) و روزهای
پنجشنبه مقرر بود که صحن کتابخانه نظافت شود و همة طلبهها چلوکباب مهمان
آقا بودند، اول خودش جارو برمیداشت و سپس طلبهها با عشق تمام پیروی و عمل
میکردند ... »
آیتالله سیدمحمدتقی نقوی از مدرسان مدرسة چهلستون و مفسر و شارح نهجالبلاغه میگوید:
« .... من از سال 1331 شمسی با مرحوم آیتالله حاج شیخ حسن آقای
سعید رحمةالله علیه در نجف آشنا شدم ... من منبر میرفتم و در شبستان
چهلستون هم ماه رمضان و محرم به سخنرانی پرداختم. تا اینکه ایشان مدرسة
چهلستون را بنیان نهاد و از من دعوت کرد دروسی را تدریس کنم به طلبهها که
پذیرفتم و معالم، شرح لمعه، شرح تجرید، مکاسب، کفایه و رسایل ... را درس
میدادم. »
با شروع دهة 70 فعالیت مدرسة چهلستون کاهش یافته و با درگذشت
آیتالله سعید تهرانی در سال 74 رو به رکود گذاشت و سپس تعطیل گردید و
درحال حاضر برخی حجرهها به عنوان دفتر کار مورد استفاده قرار میگیرد.
تأسیس کتابخانه
ظاهراً کار ساخت مدرسه و کتابخانه با هم انجام گرفته و چنان که
گذشت خود مرحوم سعید تهرانی، زمان آن را سال 1386 ق (1345ش) ذکر مینماید
ولی آنچه به نظر میرسد و در کتیبه کاشیکاری در ضلع غربی درِ ورودی
کتابخانه ملاحظه میگردد، سال 1348 ش (1389ق) درج گردیده است. به هرحال
گاه نظر ایشان در نوشتهها به آغاز ساخت و گاه به سال اتمام و شروع
بهرهبرداری معطوف بوده است.
کتابخانه چهلستون مسجد جامع در مساحتی در حدود 1500 متر مربع در
بالای راهرو ورودی جنوب شرقی توسط آن مرحوم بنا نهاده شد. معمار و سازنده
آن مرحوم حاج اسماعیل مرشدی است. کتابخانه شامل یک مخزن دو طبقه در یک قسمت
و یک قرائتخانه در طرف دیگر است. ورودی کتابخانه در ضلع جنوبی شبستان
چهلستون قرار گرفته که از طریق چندین پله به طبقة دوم بنا و مخزن راه دارد.
آقای عبدالزهراء ابراهیمزاده مینویسد:
« این کتابخانه حدود 2600 متر زیربنا دارد و سالن مطالعه آن 900
متر است. حدود چهلهزار کتاب مختلف را در خود جای داده است و از ساعت 8 صبح
تا 12 ظهر آماده پذیرایی عموم پژوهشگران و علاقمندان مطالعه میباشد.»
حجتالاسلام محمود سعیدی تهرانی میگوید:
« در کتابخانه حدود 25 تا 26 هزار عنوان کتاب است که با احتساب عنوانهای تکراری حدود 40 هزار کتاب دارد.»
کتابخانه دارای نسخههای نفیس خطی و چاپی است. گنجینه قرآن
کتابخانه حاوی دوهزار نسخه قرآن کریم با خطوط مختلف است. در میان صدها قرآن
گران بهای چاپی، قرآن خطی به خط ابنبواب متعلق به دورة آلبویه از همه
چشمگیرتر است.
در مدرسه علمیه و کتابخانه فعالیتهای گستردهای در زمینه تبلیغ،
تعلیم و ترویج مذهب حقه جعفری صورت میگرفت، آیتالله سبحانی به گوشهای
از این تلاشها اشاره کرده و مینویسد:
« ... [آیتالله سیعد تهرانی] اول سراغ آیتالله مکارم [شیرازی]
آمد، که ایشان در آن کتابخانه و مسجد شبهای جمعه سخنرانی و از آن طریق
بتواند جوانها را جمع کند. سرانجام ایشان موافقت کردند و سخنرانیهای
افتاد در مسجد ارک.
بعداً سراغ بنده آمدند ... تقریباً از سال 51 شمسی به این طرف
روزهای پنجشنبه عصرها در کتابخانه ایشان درسهای عقاید میگفتیم و جمعیت
خوبی از جوانان به آن کتابخانه میآمدند و مجموع درسها در شش جلد جمع شد
... هرکدام هزاران نسخه ... منتشر شد ... چند سال هم در همان مسجد سخنرانی
کردیم، تفسیر و پاسخ به سئوالات، فلسفة تطبیقی، اقتصاد اسلامی ... روزی
کتاب بیست و سه سال به دست ایشان افتاد و علی دشتی این کتاب را نوشته بود
... رد دین به تمام معنا ... ساواک این را منتشر کرد ... اصرار زیادی کرد و
گفت شما این کتاب را رد کن و نقد کن ... هر روز در مدرسه و در جای دیگر
تدریس میکردیم ... ایشان هم مقدمة زیبایی بر این کتاب (راز بزرگ رسالت)
نوشتند تا مدتی که انقلاب شد، باز دست از سر ما برنداشت، ما مرتب میرفتیم و
پنجشنبهها در آن کتابخانه سخنرانی میکردیم و جوانها هم زیاد میآمدند
...
از خدمات ماندگار و بسیار ارزندة دیگرش این بود که گنجینة
قرآنهای خطی و چاپی را از سراسر دنیا جمعآوری کند ... که مسئله تحریف که
تهمتی است ناروا، ثابت کند که این همه قرآن ... نویسندگانش ایرانیاند، یک
ذره با قرآنهای دیگر فرق نمیکند ... و همت والایش این بود که کتابخانه را
توسعه دادند برای جوانان (قبلاً کوچک بود) ... تا جوانان بیایند و در
آنجا مطالعه کنند، تحقیق کنند و در مسایل اسلامی بنویسند و مجلهای با
عنوان: بررسی جوانان در مسایل اسلامی دایر کردند و همه را به صحنه کشاندند،
چند جلدی چاپ شد. از جمله شهید مطهری، آیتالله مکارم و بنده هم مقالاتی
مینوشتم، بعدها از سوی ساواک تعطیل شد ... »
آثار مکتوب
کتابخانه مسجد چهلستون به همت و سرپرستی آیتالله سعید تهرانی
کتابهای قابل توجهی در موضوعات مختلف به زبانهای فارسی، عربی، فرانسه،
انگلیسی و آلمانی منتشر نموده که مجموع آن به هشتاد و هفت عنوان، در یک یا
چند جلد بالغ میگردد. برخی از این کتابها بارها تجدید چاپ شده است.
نوشتهها و کتابهای خود آیتالله سعید تهرانی به شرح زیر است:
1ـ اصول دین، جیبی، آبان ماه 1333 ق (1293ش)؛ 2ـ افکار پریشان یا
مقالات سعید، رقعی، 1326ش (1366ق)؛ 3 ـ ترجمة نورالابرار من حِکَم
امیرالمؤمنین (ع)، رقعی، 1412ق (1370ش)؛ 4ـ حیاتیابی، ترجمة احیاءالمیت
بفضایل اهل البیت، جیبی، 1367ش (1408ق)؛ 5ـ حسین (ع) از دیدگاه وحی، رقعی،
1396ق (1354ش)؛ 6 ـ حکومت از دیدگاه قرآن و عترت، رقعی، 1399ق (1357ش)؛ 7ـ
خدا و رمضان، جیبی، 1391ق(1349ش) ؛ 8 ـ خدا و اولوالامر، جیبی، 1392ق
(1350ش)؛ 9ـ خدا و مهدی(عج)، وزیری، 1394ق(1352ش)؛ 10ـ دائرةالمعارف قرآن
کریم، جلد 7، 1409ق(1367ش)؛ 11ـ دائرةالمعارف قرآن کریم، جلد 11، 1414ق
(1372ش) دائرةالمعارف مجموعاً دارای 12 جلد است که از سال 1364 تا 1372
به تدریج منتشر شده است ؛ 12 ـ سیره رسولالله (ص) سنت الهی است، رقعی،
1406ق (1364ش) ؛ 13ـ غدیر، پیوند ناگسستنی رسالت و امامت، رقعی، 1361ش
(1402ق)؛ 14ـ فاطمة زهرا (ع) دژ شکستناپذیر وحی در طول زمان، جیبی، 1361ش
(1402ق)؛ 15ـ ما با خدا کار داریم، رقعی، 1406ق (1364ش)؛ 16ـ مکتب امام حسن
(ع)، جیبی، 1402ق (1360ش)؛ 17ـ مبعث، بیانگر رسالت و امامت در مکتب تشیع،
رقعی، 1412ق (1370ش)؛ 18 ـ مهدی (ع) ما راهگشای عالم غیب، وزیری، 1404 ق (
1362 ش )؛ 19ـ مسئولیت، جیبی، 1409 ق( 1367 ش)؛ 20ـ نگهبان مکتب توحید
(کتابنامة امام مهدی علیهالسلام )، جیبی، 1415 ق( 1373 ش )؛ 21ـ نگهبان
مکتب ما، رقعی، 1410ق(1368ش)؛ 22ـ نموداری از حکومت علی (ع)، وزیری، 1403
ق(1361ش)؛ 23ـ ولایت فقیه، رهآورد غدیر، رقعی، 1399ق(1357ش)؛ 24ـ هفدهم
ربیع، جلوهگاه رسالت و امامت، رقعی، 1402ق(1361ش)؛ 25ـ شناخت قرآن کریم،
وزیری، 1416ق (1374ش)؛ 26 ـ بررسی جوانان در مسایل اسلامی، 7جلد، این
مجموعه از سال 1351 تا 1354 منتشر شده است.؛ 27 ـ قانون اساسی در حکومت
مهدی، رقعی، 1399ق (1357ش)؛ 28ـ قرآن پناهگاه خداپرستان، جیبی، 1372ش
(1414ش)؛ 29ـ غدیر در مآخذ اسلامی، رقعی، 1370ش(1412ق)؛ 30ـ از عرفات تا
کربلا، رقعی، 1396ق (1354ش)؛ 31ـ وصیت من، مجموعه وصایای مرحوم آیتالله
آقای حاج شیخ حسن سعید، رقعی، 1375ش (1417ق). وی همچنین هفت کتاب به زبان
عربی دارد که تعدادی از آن ترجمه شده است.
فعالیتهای سیاسی
هرچند آیتالله سعید تهرانی به عنوان یک روحانی فرهنگی مطرح و
مشهور بود ولی فعالیتهای سیاسی او قابل توجه است. ارتباط او با آیتالله
غلامحسین جعفری در مسجد گرمخانه به عنوان یک روحانی کاملاً مبارز و مخالف
رژیم پهلوی و با افرادی همچون آیتالله سبحانی، مکارم شیرزای، فلسفی، شهید
مطهری، شیخ مجتبی و مرتضی تهرانی و امثال ایشان و اسناد بهجا مانده از
ساواک و نامهنگاریهای او با حضرت امام نشانگر این فعالیتهاست. در کتاب
حاضر بخشی از این تلاشها منعکس شده است و بخشی از آن منوط به مطالعه و
تحقیق در پرونده انفرادی او و سایر روحانیون در ساواک میباشد.
به عنوان نمونه موارد زیر یاد میگردد.
1ـ ارسال تلگرام برای امام خمینی، آیتالله گلپایگانی و شریعتمداری در مورد حادثه مدرسه فیضیه در فروردین سال 42.
همکاری با پدر مرحومش آیتالله عبدالله چهلستونی در روند مبارزه با رژیم پهلوی.
3ـ وکالت در اخذ وجوهات شرعی از طرف امام در تاریخ 14/9/44.
4ـ ملاقات با امام خمینی (ره) در تاریخ مذکور در نجف اشرف و ارائه گزارش شفاهی به روحانیون در مورد اوضاع امام در نجف.
5ـ مبارزه با لایحه حمایت خانواده.
6ـ وصولنامه امام به وی.
7ـ ارتباط با روحانیون مخالف رژیم.
8ـ دعوت از سخنرانان انقلابی در مسجد چهلستون.
9ـ اقدام ساواک در بازرسی کتابخانه چهلستون به دلیل طرفداری آیتالله سعیدی از تهران به امام.
10ـ فعالیت افراد مخالف حکومت و طرفدار امام در کتابخانه.
11ـ فعالیت برای رفع محدودیت از امام در عراق در سال 57.
12ـ فرار و اختفاء بعد از واقعة 15 خرداد 42.
13ـ ملاقات و تهیه پول برای روحانیون تبعیدی.
14ـ مبارزه با بهائیت و حمایت از تکثیر اعلامیهها و نوارهای امام خمینی (ره).
این عالم وارسته و کمنظیر روز سهشنبه 19 دی 1374 برابر با 18
شعبان 1416 ق دار فانی را وداع گفت و پیکر پاکش پس از تشیع پرشور در بازار و
مسجد جامع از سوی اقشار مختلف مردم به قم منتقل شده و در قبرستان شیخان به
خاک سپرده شد.
واعظان
شبستان چهلستون در ایام مختلف تا پیروزی انقلاب اسلامی، بالاخص
در ماههای محرم، صفر، اعیاد و سوگواریها، مرکزی برای منابر مفید، سازنده و
انقلابی بود و روحانیون بسیاری در آن به انجام سخنرانی پرداختهاند.
تعدادی از آنها که در اسناد این مجموعه آمده است، عبارتند از:
سید عبدالرضا حجازی
شیخ محمدتقی فلسفی
شیخ احمد کافی
شیخ علیاصغر مروارید
شیخ مهدی واعظی
شیخ محمد امامی کاشانی
شیخ جعفر سبحانی
سید جلالالدین طاهری اصفهانی
شیخ محمد عبائی
سید احمد حسینی همدانی
شیخ یوسف صانعی
واعظی به نام شمس
واعظی به نام شبستانی
5ـ شبستان زیرزمین
این شبستان مستطیل شکل، با مساحت 546 متر مربع(42×13 متر) در
زیرزمین قسمت شمالی مسجد جامع بنا شده و به دلیل قرار گرفتن در زیرزمین
مسجد به این نام معروف شده است. این شبستان هشت پله پائینتر از سطح صحن و
دارای هشت چهارطاقی است. دیوارهای ضلع شمالی شبستان هشت پنجره دارد که به
کوچة پشت شبشتان باز میشوند. قفسه چوبی کتاب در ضلع شرقی، حاوی تعدادی
قرآن با تاریخ 1331ق (1291ش) و وقف این شبستان است.
به دلیل قرار گرفتن در زیرزمین مسجد جامع و خنک بودن به عنوان
شبستان تابستانه مورد استفاده قرار میگرفته است. از طرف صحن مسجد به طرف
قبله، نورگیرهایی در بالاترین قسمت بدنة شبستان تعبیه شده است.
تاریخ ساخت آن به درستی مشخص نیست اما نشانههایی حکایت از بنای آن در سدة 13 ق دارد و از ساختههای دوستعلی خان معیرالممالک است.
این شبستان بارها مورد مرمت و بازسازی قرار گرفته مثلاً در سال
1353 ش توسط مرحوم حاج عباس تجریشی (متوفی 25/11/74) فرزند غلامرضا و
پسرعموی حاج مرتضی و حاج اسدالله تجریشی بازسازی گردید و پس از آن مرحوم
آیتالله مجتبی تهرانی در آن به اقامه نماز جماعت پرداخت. در کاشیکاری
محراب شبستان مذکور نیز چنین نوشته شده: « این مسجد سنه 1353 به این صورت
درآمد. معمار محمدقاسم باقرنژاد» و آخرین مرمت آن به همت حجتالاسلام
محمود سعیدی تهرانی در سال 90 آغاز گردید و همچنان ادامه دارد.
از جمله امام جماعتهای شبستان زیرزمین در دورة پهلوی میتوان به
شیخ عبدالوهاب خراسانی حکمی و فرزندش شیخ محمد رضا حکمی اشاره کرد. بعد از
او نیز مرحوم آیتالله مجتبی تهرانی در این مکان به اقامه نماز پرداخته و
سپس به شبستان زیرگنبد انتقال یافت.
طبق گفته آقای محمدحسین ابراهیمزاده، در شبستان زیرزمین
حجتالاسلام علیاکبر ناطق نوری و مرحوم حجتالاسلام شیخ احمد کافی در ماه
رمضان سخنرانی داشتند و مرحوم آیتالله مجتبی تهرانی نیز در زمانیکه در
این شبستان اقامه نماز مینمود به تبلیغ و ارشاد مردم میپرداخت.
در سندی به سخنرانی آیتالله یوسف صانعی در سال 57 در این محل اشاره شده است.
سند و گزارش دیگری در مورد فعالیتهای خاص این شبستان به دست نیامد.
6 ـ شبستان استرآبادی
این شبستان در گذشته مستطیل شکل و سراسری با مساحتی در حدود
دویست متر مربع بوده که مهتابی یا طاقنمای فوقانی شبستان زیرزمین بوده و
حدود هفتاد سال پیش تخریب شده و به شبستانی بزرگ تبدیل شده است. مساحت فعلی
آن 304 متر مربع (38×8 متر) است.
بنابر این قدمت این شبستان پس از بازسازی به دورة پهلوی اول
برمیگردد و در دو طبقه ساخته شده که طبقه اول نماز خانة مردانه و طبقه
بالا نمازخانة زنانه (به صورت بالکن) است و امروز فقط در ایام اعتکاف در
ماه رجب از آن استفاده میشود. مصالح به کار رفته در بنا شامل ساروج در پی و
آجر در اسکلت است.
اولین امام جماعت شبستان مرحوم آیتالله حاج سید محمد
استرآبادی(فرزند سید نصرالله متولد 1295 ق ـ 1256 ش و متوفی 1365 ق ـ
1324ش) بوده و به همین سبب هم به شبستان استرآبادی معروف شده است. وی به
درخواست بسیاری از دوستان و نزدیکان خود به اقامة نماز جماعت در این شبستان
پرداخته بعد از مدتی دو فرزندش آیتالله سیدضیاءالدین متولد 1323ق ـ 1284 ش
و متوفی 1425ق ـ 1383 ش) و سید حسین استرآبادی به اقامة نماز جماعت و
ارشاد و تبلیغ مردم پرداختهاند.
به نظر میرسد قدمت این شبستان به زمان قاجار و لااقل اوایل
سلطنت احمد شاه (1326 تا 1344 ق برابر با 1286 تا 1304 ش) باز میگردد،
زیرا بنابر نوشته مساجد دیرینه سال تهران (صفحه 147) به نقل از گنجینه
دانشمندان، مرحوم محمد شریفرازی (جلد 4، صفحه 373) حاج سید محمد استرآبادی
از جمله مدرسان این مسجد بوده که در حدود سال 1290 ـ 1287 ش در شبستان
مذکور به تدریس فقه و اصول میپرداخته است، از اینروی آنان که قدمت آن را
هفتاد سال دانستهاند، نظر به تخریب و بازسازی مجدد شبستان دارند و اصل
بنای آن را منظور ننمودهاند.
آیتالله سید ضیاءالدین نیز به جای پدرش در مسجد جامع به تدریس
تفسیر قرآن در سال 1325 ش پرداخته و در همین اوان مدیریت مدرسة خان محمدیه
را هم عهدهدار بوده است.
در اینجا خلاصهای از زندگی مرحوم آیتالله سید ضیاءالدین و
بازتاب فعالیت وی در نهضت امام خمینی (ره) که در اسناد ساواک به آن دست
یافته و در این کتاب درج گردیده، یاد مینمائیم.
آیتالله سید ضیاءالدین استرآبادی در سال 1323 ق (1284ش) در شهر
نجف به دنیا آمد. از آن جایی که وی از نوادگان امامزاده سیدعمادالدین
حسینی علوی، مدفون در یکی از مضافات هزار جریب (منطقه گرگان و مازندران)،
است و نسبتش به چند واسطه به حضرت زینالعابدین علیهالسلام میرسد، به
عمادی استرآبادی نیز خوانده میشد.
پدر دانشمندش آیتالله سید محمد امام جماعت شبستان استرآبادی
مسجد جامع در سال 1295 ق (1256ش) در دشت گرگان تولد یافت و از شاگردان
بزرگانی چون آخوند خراسانی (صاحب کفایه الاصول) و سید محمد کاظم طباطبائی
یزدی (صاحب العروة الوثقی) بود.
آیتالله سید ضیاءالدین پس از طی مقدمات و سطح نزد پدر و آقا سید
محمد وحید در تهران به قم رفت و در حوزة درس آیات عظام: حاج شیخ حسن فاضل،
سید محمد تقی خوانساری، سید صدرالدین صدر و شیخ عبدالکریم حائری یزدی حاضر
گردید و به مقام اجتهاد رسید.
مراتب علمی و عملی او مورد تائید آیتالله سید محسن حکیم و
آیتالله سید ابوالحسن اصفهانی قرار داشت. پس از درگذشت پدر بزرگوارش در قم
در سال 1365 ق (1324ش)، که در یکی از حجرههای غربی صحن عتیق حضرت معصومه
(س) به خاک سپرده شد، به تهران آمد و به جای پدرش در شبستان مذکور به اقامه
جماعت و تبلیغ و ارشاد مردم و همچنین تدریس تفسیر قرآن کریم پرداخت و
همزمان مدیریت مدرسة قدیمی خان محمدیه واقع در روبروی درِ غربی مسجد جامع
در بازار نورزخان را به عهده گرفت.
آیتالله سیدضیاءالدین استرآبادی مورد احترام زیاد اساتیدش در قم
بود به طوری که بنا به گفتة آیتالله لطفالله صافی گلپایگانی، وقتی وی
وارد جلسة درس میشد، آیتالله سید محمد تقی خوانساری تمام قد میایستاد و
وی را تکریم مینمود.
همچنین بنابر گفته فرزندش حاج سید حسین، مورد محبت و اعتماد
بسیار آیتالله بروجردی قرار داشت و معظمله او را فرزند و سیدضیاءالدین
ایشان را پدرجان خطاب میکردند و تجار تهران را برای حساب حقوق شرعی به
ایشان ارجاع میداد و مکرر میفرمود: ایشان [سیدضیاءالدین] امین من هستند.
وی علاوه بر امامت جماعت، تبلیغ، تدریس و مدیریت حوزة علمیه خان
محمدیه در نوشتن نیز پرتلاش بود و آثار ارزندهای به جامعه و دانشپژوهان
عرضه داشت. کتابهایی مانند: اسلام و تشیع، طریقالحق، ابدیت روح، اهل ادب
یا به سوی خدا، شرح زیارت جامعهکبیره، حجتالمنتظر، چرا شیعه شدم؟
رسالة العقاید الامامیه، حواشی توضیحالمسائل آیتالله بروجردی و
حواشی بر عروةالوثقی و ... او همچنین حسینیه استرآبادی را در محله پامنار
تهران بنا نهاد که مورد استقبال و توجه علماء، طلاب، بازاریان و مردم قرار
داشت.
مرحوم استرآبادی با شروع نهضت امام خمینی(ره) به حمایت از آن
پرداخت. وی در تاریخ 28/12/41 به همراه آیتالله غلامحسین جعفری و مصطفی
مسجد جامعی، در پیروی از امام و آیات عظام قم، نوروز سال 42 را عزا اعلام
کرده و اطلاعیهای در اینباره صادر نمود.
او به همراه جمعی از علمای تهران عضو هیئت علمیه تهران بود و در آن فعالیت مینمود.
همکاری و همراهی با روحانیون مبارزی نظیر: آیتالله سیدعلی خامنهای، مقدسیان در ارتباط با مراجع.
دستگیری و بازداشت بعد از حادثة 15 خرداد 42.
آیتالله استرآبادی روز یکشنبه 11/7/83 دعوت حق را اجابت نمود و در قطعه شماره 444 حرم مطهر حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) به خاک سپرده شد.
7ـ مسجد کوچک
بیرون صحن اصلی مسجد جامع بعد از عبور از دالان جنوبی و سرویس
بهداشتی مسجد، مسجد کوچکی وجود دارد که جزء موقوفات مسجد جامع است. این
مسجد برای افرادی ساخته شده بود که پس از استفاده از حمام شیخ در بازار
میخواستند نماز خود را اقامه نمایند و یا کارگرانی که با همان لباس کار که
معمولاً از تمیزی برخوردار نبود.
مساحت آن حدود بیست متر است. عدهای در دهة پنجاه آن را تصرف
نموده و به مغازه تبدیلش کرده بودند تا این که آیتالله حسن سعیدتهرانی در
سال 1352 آن را پس گرفته و بازسازی مینماید و به حال سابقش برمیگرداند.
مسجد کوچک مدتهاست بلااستفاده و در آن بسته است.
سخن پایانی
مسجد کهنسال جامع تهران بعد از گذشت چند قرن همچنان سرزنده و
پویاست. در شبستانهای آن هوای خاطرههای تلخ و شیرین و یاد و ذکر لذتبخش
خداوند متعال پراکنده و طنینانداز است.
کهنسالی آن از پیشگامی و اهمیت آن نکاسته و مأذنههای آن
همچنان مردم مسلمان و متدین تهران را به خود میخواند تا دمی در سایهسار
شبستانهای زیبا و سنتی آن و با اقامة نماز جماعت و برگزاری مراسم مختلف،
بیاسایند و در بحبوحة کسب روزی حلال، خدای خویش را به یاد آورده بر
نعمتهایش شکر گذراند وازفضل ورحمتش برای خود وامت اسلامی طلب خیردنیا و
آخرت و پیروزی حق بر باطل نمایند.
در ماههای محرم، صفر، رمضان و ایام خاص مانند اعیاد نیمه شعبان و
عید غدیرخم، مراسم مختلف در شبستانهای فعال آن برگزار شده و مورد استقبال
همجواران و عابرین قرارمیگیرد. اولین مراسم اعتکاف در ماه رجب در سال
1360 ش در این مسجد برگزار شد.
در این سال طلاب علوم دینی به این مسجد آمده و معتکف شدند و این
روش نیکو در سالهای بعد در تهران و دیگر شهرهای کشور رواج و گسترش یافت.
در سال 1375 مسجد جامع بیش از پنج هزار نفر معتکف داشت و در سال 1381 نیز
سههزار معتکف در این مسجد پذیرائی شدند.
روزهای یکشنبه بعد از نماز ظهر و عصر و پس از قرائت حدیث شریف
کساء در شبستان چهلستون، توسط بانیان خیر، از شرکتکنندگان با دادن نهار
پذیرائی میشود.
در شبستان زیرگنبد، شاهآبادی و چهلستون مردم به مرحوم آیتالله
مجتبی تهرانی و سپس فرزندش حجتالاسلام حسین تهرانی و حجتالاسلام یحیی
رسولی و حجتالاسلام محمود سعیدی تهرانی اقتداء کرده و از بیانات و نصایح
گرانقدر ایشان بهره میبرند. و وعظ و خطابه و ارشاد و تبلیغ در این مکان
مقدس جاریست.
جا دارد بازاریان متدین تهران، علما، طلاب، اساتید، دانشجویان و
قشرهای مختلف مردم که همواره بانیان و آبادگران پایگاههای مقدس مساجد
بودهاند با کمک و همیاری به رفع مشکلات و اشکالات این مجموعه بینظیر
شتافته و با مساعدت دستاندرکاران و مسئولین سازمانها و نهادهای مرتبط
همانند: سازمان میراث فرهنگی، سازمان اوقاف و امور خیریه، شهرداری تهران،
اتحادیهها و صنوف تهران و مرکز رسیدگی به امور مساجد در فعالنمودن بخش
کتابخانه و گنجینه قرآن کریم، بازسازی شبستان گرمخانه و مستحکم و نوسازی
سایر شبستانها همت و کوشش نمایند./۸۷۶/ت۳۰۳/س
منبع: خبرگزاری رسا برگرفته از مقدمه کتاب مسجد جامع بازار تهران- پایگاه های انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک