وی در ابتدا افزود: یکی از واژه هایی که به صورت متعدد در آیات قرآن و روایات معصومین(ع) مطالب زیادی در رابطه با آن بیان شده است، کتمان است؛ کتمان یکی از رفتارهایی است که به صورت دو سویه هم مذمت شده و هم مدح شده است یعنی در مواردی لازم است مسائلی را کتمان کنیم و در مواردی نمی توان مسائل را کتمان کرد.
حجت الاسلام والمسلمین رفیعی اظهار کرد: کتمان کردن در جایی که حقی پایمال شده باشد حرام است؛ دانشمندان یهود قبل از بعثت پیامبر(ص) دائماً از ایشان تعریف می کردند ولی زمانی که پیامبر(ص) مبعوث شدند چون با منافعشان در تضاد بود، پیامبری پیامبر(ص) را با وجود این که همچون پسرشان ایشان را می شناختند، کتمان کردند؛ چنین کتمانی حرام است.
عضو هیأت علمی جامعه المصطفی العالمیه خاطرنشان کرد: ابوسفیان به عنوان بزرگ مشرکان هیئتی را به مدینه فرستاد و درخواست کرد تا حقیقت پیامبری حضرت رسول(ص) را جستجو و تفحص کنند ولی یهودیان حقیقت را کتمان کردند؛ بالاترین چیزی که بعد از رحلت پیامبر(ص) مورد کتمان واقع شد مسأله غدیر و ولایت امیرمومنان(ع) بود.
خطیب توانا ابراز کرد: گاهی حق را می دانیم ولی ناحق می گوییم، چنین کتمانی حرام است، این کتمان حق در همه امور می تواند جریان داشته باشد، هر کسی در حیطه کاری خودش حق را کتمان کند، ملعون است.
وی تبیین کرد: دومین کتمانی که حرام است، کتمان فضائل است؛ گاهی اصول گرا و اصلاح طلب بر علیه یکدیگر چیزی می گویند که حقیقت نیست و اگر کسی به دلیل طرفداری از یک جناح سخنان غلط فردی که به نفعش سخن می گوید را تایید کند، فضائل یک جناح را کتمان کرده است.
حجت الاسلام والمسلمین رفیعی خاطرنشان کرد: شیخ علی اکبر نهاوندی عالم بزرگ مشهد بود و وقتی آیت الله بروجردی در زمانی که کسی ایشان را نمی شناخت به مشهد رفته بودند، ایشان را به عنوان امام جماعت قرار داد و خودش به ایشان اقتدا کرد، وقتی آقای نهاوندی به نجف رفتند، سید ابوالحسن اصفهانی رفتار او را جبران کرد و ایشان را امام جماعت قرار داد، آقای نهاوندی می گوید شب در خواب پیامبر(ص) را دیدم که به من فرمودند، فرزندم را پیشوا قرار دادی و ما هم تو را پیشوا قرار دادیم.
عضو هیأت علمی جامعه المصطفی العالمیه تبیین کرد: سومین کتمانی که حرام است کتمان شهادت است، اگر شاهد چیزی بوده ایم و می توانیم به واسطه آن برای کسی احقاق حق کنیم، نباید سکوت کنیم.
خطیب توانا گفت: یکی از اموری که نباید کتمان شود، کتمان علم است؛ اگر می توانیم از طریق علمی که داریم، دیگران را آگاه کنیم، نباید علممان را کتمان کنیم چرا که کتمان در این موضع حرام است و انسان را ملعون واقع می کند.
وی خاطرنشان کرد: حضرت فاطمه (س) در چهار موضع حق، شهادت، فضائل و علم در رابطه با ولایت امیرمومنان(ع) فریاد زدند؛ حضرت فاطمه (س) حق را می دانستند و خودشان شاهد غدیر بودند و فضائل امیرمومنان(ع) می دانستند و عالم به ولایت بودند.
حجت الاسلام والمسلمین رفیعی با بیان این که تقیه نوعی کتمان عقیده است، اظهار کرد: تقیه نوعی از کتمان است که در مواضعی که خطری انسان را تهدید می کند، واجب می شود.
عضو هیأت علمی جامعه المصطفی العالمیه افزود: دومین جایگاهی که کتمان خوب است، کتمان درد و مصیبت است؛ حضرت فاطمه (س) دردهایشان را از امیرمومنان(ع) پنهان کردند؛ روایت داریم کسی که دردهایش را پنهان کند و در مواجهه با بیماری جزع و فزع نکند وقتی از بستر بیماری برمی خیزد، مثل زمانی است که از مادر متولد می شود.
خطیب توانا خاطرنشان کرد: شخصی خدمت آیت الله گلپایگانی رسید و گفت، برای درمان تب بنده سوره حمدی بخوانید، وقتی آقای گلپایگانی دستشان را بر سر آن شخص گذاشتند تا سوره حمدی بخوانند، آن شخص گفت رهایم کنید درجه تب شما از من بالاتر است.
وی گفت: سومین موضعی که کتمان خوب است، کتمان حاجت است؛ روایت داریم کسی که حاجتش را نزد مردم ابراز نکند، خداوند حاجتش را برآورده می کند.
وی ادامه داد: چهارمین موضعی که کتمان خوب است، کتمان خوبی کردن در حق دیگران است؛ اگر از کسی دستگیری می کنیم نباید آن را در بین مردم جار بزنیم.
حجت الاسلام والمسلمین رفیعی افزود: کتمان بدی دیگران نیز از کتمان هایی است که طبق روایات مستندی از معصومین(ع) لازم است انجام گیرد.
عضو هیأت علمی جامعه المصطفی العالمیه در پایان تبیین کرد: کتمان راز دیگران نیز از کتمان هایی است باید انجام شود؛ متاسفانه در فضای مجازی مطالبی بیان می شود تا شخصیت افراد تخریب شود.