شنبه / ۲۲ آبان ۱۳۹۵ / ۱۲:۰۴
سرویس : دین و اندیشه
کد خبر : ۲۷۱۴۲
گزارشگر : سید پویان حسین‌پور
گفتاری ازحجت‌الاسلام پناهیان درپیوند اربعین با ظهور حضرت حجت(عج)

با پای پیاده بر جاده ظهور قدم بزن!

هر کسی در راه کربلا می‌آید، واقعاً قلبش نشاط پیدا می‌کند. خود خداوند و اهل بیت این نشاط را می‌دهند. شهدا هم هنگام شهید شدن، نشاط و فرح و سرور داشتند؛ ولی یادتان نرود، ما آمدیم در اینجا که ساخته شویم.

(شنبه ۲۲ آبان ۱۳۹۵) ۱۲:۰۴

پایگاه تخصصی مسجد: آن‌چه در ادامه می‌آید گفتاری است از حجت‌الاسلام علی‌رضا پناهیان، استاد حوزه و دانشگاه که مناسبت فرارسیدن ایام اربعین حسینی و اجتماعی عظیم حسینیان در کربلای معلی، در اختیار ماهنامه مسجد معاونت فرهنگی و اجتماعی مرکز رسیدگی به امور مساجد قرار داده‌اند و پایگاه تخصصی مسجد به بازنشر این گفتار اقدام کرده است:

 

1

وقتی امام صادق(ع) و دیگر ائمۀ هدی، سفارش به پیاده‌روی برای زیارت حرم اباعبدالله الحسین(ع) داشتند، پیش بینی می‌کردند که در آیندۀ نه چندان دور، میلیون‌ها نفر در این بیابان‌ها برای حرم اباعبدالله الحسین(ع) دور هم جمع می‌شوند. نگاه کنید که چه جهانی و چه فضایی اهل بیت عصمت و طهارت برای ما ساخته‌اند! نگاه کنید و ببینید که ائمه هدی با دوراندیشی، چه روحیه‌ای را در ما ایجاد کردند.

سفر ما در اربعین، باید با معرفت باشد. یعنی چه؟ یعنی توِ زائر، این را بدانی که هر کسی با معرفت‌‌تر امام حسین را زیارت کند، بهرۀ بیشتری می‌برد.

شما باید حج رفته باشید که معنای حرف خداوند را که می‌گوید: برای هر یک قدم پیاده‌روی به سوی حرم اباعبدالله، اجر یک حج و برای یک قدم دیگر، اجر یک حج عمره دارد(1)، یعنی چه! این سفر، یک سفر عادی نیست؛ بلکه یک نقشۀ استراتژیک بسیار با عظمت و پیچیده از اسرار عالم هستی است. معنایی ندارد که خداوند برای چنین سفری، این قدر ارزش قائل بشود و بفرماید که برای هر قدمی در راه زیارت اربعین، اجر یک حج می‌نویسم، برای قدم بعدی اجر یک عمره می‌نویسم و این گفتار عمق نداشته باشد. آیا چنین می‌شود؟

امام حسن عسکری(ع) که می‌فرماید: نشان شیعه آن است که در هنگامۀ اربعین، پیاده بیاید کربلا، زیارت اباعبدالله  الحسین(2)، آیا ایشان می‌دانسته‌اند که روزی ما همه، اینجا جمع می‌شویم یا نه؟ قطعاً می‌دانسته‌اند. پس این یک نقشه است؛ نمی‌شود خداوند برای یک امری با ثواب و با عظمت، اثراتی کم بگذارد.

2

حرف ذوقی‌ام را نمی‌توانم نزنم؛ در این راه فقط مواظب باشید به کسی تنه نزنید. احترام همۀ اینهایی را که تنها می‌روند، نگه دارید. اعتقادم این است محال است مهدیِ فاطمه(عج) در این راه به راه نیفتاده باشد. نمی‌شود پدر ایشان، مردم را صدا زده باشند و پسرشان نیایند. برای این راه، آقا امام حسن عسکری ما را صدا زده‌اند.

زیارت با معرفت یعنی چه؟ یعنی در قلب زائر امام حسین(ع)، ارتباط میان عاشورا و ظهور برقرار شود. شاید بپرسید این ارتباط چگونه برقرار می‌شود؟ با دانستن و من معتقدم و دعا می‌کنم و شعار می‌دهم؛ نه این گونه نمی‌شود. هم دانایی‌ و شعار خوب است، هم اعتقادت عالی است و هم، باید در قلب تو -إن‌شاءالله- میان کربلا و ظهور پیوند برقرار بشود. اربعین ذاتش همین است، نقشۀ بزرگی است برای ظهور! شما باید در مسیر کربلا بیایید و آن قدر برای روضه‌های امام حسین(ع) بسوزید که وقتی روضه‌ای می‌شنوید، دیگر طاقتتان طاق شود و بگویید یا بن‌الحسن! من طاقت ندارم کی میایی و انتقام مصیبت‌هایی که به خاندان اهل‌بیت وارد شد را می‌گیری؟! این پیوندی است که در قلب شما و میان کربلا و ظهور رخ می‌دهد. بنابراین باید قلب شما معنای «أَیْنَ الطَّالِبُ بِدَمِ الْمَقْتُولِ بِکَرْبَلاء» را دریابد.

ما برای امام حسین گریه می‌کنیم؛ ولی گریه کردن برای امام حسین مرتبه دارد. یک وقتی ما گریه می‌کنیم، ولی انتقامی نمی‌خواهیم بگیریم و البته می‌گوییم که اگر انتقام هم گرفته بشود، خوب است؛ اما اگر بسوزید، آن وقت به دنبال انتقامید، به دنبال ظهور هستید. «وَ لأَندُبَنَّکَ صَباحاً و مَساءً» یعنی خدا را برای خدا عبادت کنیم و مهدی (عج) را برای حسین (ع) بخواهیم.(3)

گفتند پیاده بیا، که پیاده بیایی و این راه را بفهمی. بفهمی پیاده رفتن به سمت کربلا یعنی چه. تا هیچ وقت زینب را یادت نرود، هیچ وقت رقیه را یادت نرود، تا پیوند بزنید بین کربلا و عاشورا و ظهورتان.

هر کسی در راه کربلا می‌آید، واقعاً قلبش نشاط پیدا می‌کند. خود خداوند و اهل بیت این نشاط را می‌دهند. شهدا هم هنگام شهید شدن، نشاط و فرح و سرور داشتند؛ ولی یادتان نرود، ما آمدیم در اینجا که ساخته شویم.

باید إن‌شاءالله اشک تان برسد به انتقام خون اباعبدالله الحسین. آن وقت دیگر ثمر داده است. الآن شما شکوفه‌اید و باید میوه بدهید. فصل میوه که بشود، آقا و باغبان می‌آید و میوه‌ها را می‌چیند برای خودش.

 

پی‌‌نوشت‌ها:

(1) بشیر دَهّان می‌گوید: در پایان یک گفت‌وگوی طولانی که با امام صادق(ع) داشتم، ایشان به من فرمود: «وَیحَک یا بَشِیرُ إِنَّ الْمُؤْمِنَ إِذَا أَتَاهُ عَارِفاً بِحَقِّهِ وَ اغْتَسَلَ فِی الْفُرَاتِ کتِبَ لَهُ بِکلِّ خُطْوَةٍ حَجَّةٌ وَ عُمْرَةٌ مَبْرُورَاتٌ مُتَقَبَّلَاتٌ وَ غَزْوَةٌ مَعَ نَبِی أَوْ إِمَامٍ عَادِلٍ» (بحارالانوار: ج97/143)؛ ای بشیر! به درستی که مؤمن زمانی که به زیارت حسین بن علی(ع) بیاید، در حالی که حقّش را بشناسد و (پیش از زیارت) در فرات غُسل نماید، به ازای هر قدمی، حج و عمره‌ای مقبول و یک جهاد در رکاب پیامبر یا امام عادل برایش نوشته می‌شود.

(2) از امام حسن عسکری علیه السلام روایت شده است: «عَلَامَاتُ الْمُؤْمِنِ خَمْسٌ صَلَاةُ الْخَمْسِینَ وَ زِیَارَةُ الْأَرْبَعِینَ وَ التَّخَتُّمُ فِی الْیَمِینِ وَ تَعْفِیرُ الْجَبِینِ وَ الْجَهْرُ بِبِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ.» (تهذیب الاحکام: ج6/52)؛ نشانه‌های مؤمن پنج چیز است: پنجاه و یک رکعت نماز و زیارت اربعین و انگشتر به دست راست نمودن و سر به خاک گذاشتن حین نماز و بلند گفتن بسم الله الرحمن الرحیم.

(3) حضرت مهدى(عج) در زیارت ناحیه مقدّسه می‌فرماید: «لأَندُبَنَّکَ صَباحاً و مَساءً و لأَبکِیَنَّ عَلَیکَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً»؛ هر صبح و شام بر تو گریه و شیون مى‏کنم و در مصیبت تو به جاى اشک، خون مى‏گریم.

(شنبه ۲۲ آبان ۱۳۹۵) ۱۲:۰۴
https://news.masjed.ir/u/hw7
اظهار نظر
امتیاز را وارد کنید
تعداد کاراکتر باقیمانده: 500
نظر خود را وارد کنید